ლილი ფოფხაძე – მარტოხელა

მარტოხელა

ეველინამ საათს დახედა. 8 საათი იყო. რა მოწყენილი დილააო, გაიფიქრა, კარგ დროს გამოვედი, ბოროტებს სძინავთ, არ ეჩქარებათ, თავიანთ შავბნელ ჩანაფიქრს მაინც აისრულებენო. უცებ ფეხი რაღაცას წამოკრა და კინაღამ დაეცა, რამსიმძიმეა ეს ოხერიო, ჩაილაპარაკა, და გზა განაგრძო. გორგოლაჭებიან, მოზრდილ ურიკას მიაგორებდა, რომელიც ქვაბებით, ჯამ- ჭურჭელით და ტანსაცმლით იყო სავსე.  ყოველ ცისმარე დღეს გამოდიოდა სახლიდან და დასეირნობდა ქალაქში. ულამაზესი ქალი იყო და თავისი წარმოსადეგი გარეგნობით გამვლელთა ყურადღებას იპყრობდა. კარგა ხნის წინათ, აქაური სახლების დიდი ნაწილი მამამისს ეკუთვნოდაო, ამბობდნენ მეზობლები. დედ- მამა ავარიაში დაეღუპა და შვილებს ანდერძით გადაეცათ მთელი ქონებაო. ხუთნი ევროპაში გადასულან საცხოვრებლად, ხოლო უმცროსი და- ძმა, ეველინა და მაიკლი მშობლიურ ქალაქში დარჩნენ. არ დაოჯახებულან. ყველას უკვირდა, ეს მშვენიერი ქალბატონი გაუთხოვარი როგორ დარჩაო. ეველინას მარტო ცხოვრება გაუჭირდა, სამსართულიანი სასახლე გაყიდა და მოხუცთა სახლში გადავიდა საცხოვრებლად. უმცროსი ძმა მაიკლი მარტოობას არ უჩიოდა, სამორინეში აღამებდა და ათენებდა. ისე გაანიავა მამამისის ნაჩუქარი ქონება, რომ თავზე ჭერიც აღარ შერჩა და სანახევროდ ქუჩაში ცხოვრობდა. ეველინამ ეს არ იცოდა და სულ იმას ჩასჩიჩინებდა, ცოლი შეირთეო. ისე, კი უკვირდა, ხშირად რომ აკითხავდა და სთხოვდა, ამაღამ შენთან დავრჩებიო. რა თქმა უნდა, უარს არ ეუბნებოდა და გულში უხაროდა კიდეც, როგორ ვუყვარვარ, უჩემოდ ვერ სძლებსო.

ეველინა სახლის მობინადრეებთან დიდად არ მეგობრობდა, მაგრამ როცა მათთან იყო, თავს იწონებდა და აქებდა დედ-მამიშვილებს, რომლებიც ოცი წელია თვალით არ უნახავს. ღმერთმა უწყის, საიდან იცოდა, ან იქნებ მოიგონა კიდეც, მათი შვილების გრძელი სია ჰქონდა ჩამოწერილი, 15-დე იყვნენ, და ხმამაღლა უკითხავდა მეზობლებს. თავგაბეზრებული მობინადრეები ამის გამო ხშირად ემალებოდნენ ხოლმე. ეველინა მხოლოდ სილამაზით არ გამოირჩეოდა მათგან, დიდ სევდას ატარებდა გულით… როცა ჰკითხეს, ამხელა ჩანთას წინ და უკან რატომ დაატარებო, პასუხი აირიდა, მაგრამ მაინც ათქმევინეს – თვალცრემლიანმა აღიარა, მე ეშმაკის მოციქულები შემომიჩნდნენ და სიცოცხლეს მიმწარებენო, ძალიან ბოროტები არიან და რაც გამაჩნია, თან დამაქვს, რომ არ მომპარონ, ასე უფრო მშვიდად ვგრძნობ თავსო. თუმცა ამით არ დამთავრებულა “დაკითხვა”, ახლა სხვა რამით დაინტერესდნენ, გაზეთებში რატომ ახვევ ნათურებს, ოთახში სინათლე არ გჭირდებაო? ბოროტები ჭერში ცხოვრობენ და იქიდან მითვალთვალებენ, სინათლეში გათამამდებიან და გამქურდავენო. ბოლო ხანებში ეველინა საათობით იჯდა ჰოლში. გვერდით სავსე ურიკა ედგა და ხელში გაშლილი ქოლგა ეჭირა. აქ რას აკეთებო, ჰკითხეს, კარი ხომ არ ჩაგეკეტაო, არა, არა, დედას ველოდებიო…საბრალო ქალს მეხსიერება ღალატობდა, სამი დღე ეძებდა საბანკო ბარათს, ვერ იპოვა და ხელი ჩაიქნია, აიკვიატა, ბოროტებმა მომპარესო. რა თქმა უნდა, აღარ ახსოვდა, რომ ბარათი ძმას გაატანა, მეშინია არ დამეკარგოს, შემინახე და როცა დამჭირდება, გამოგართმევო…მაიკლმა კი ვალები დის ფულით გაისტუმრა და ეშინოდა, ბარათი არ მომთხოვოსო. ამის გამო კარგა ხანს არ გამოჩენილა, მაგრამ ბოლოს მაინც ეწვია დას და ბოდიში მოუხადა, საქმეები მქონდა და ვეღარ გინახულეო. ეველინამ დრო იხელთა და კატეგორიულად მოითხოვა, დედასთან წამიყვანეო. მაიკლს ნერვებმა უმტყუნა და დაუღრიალა – თავი დამანებე, ნუ გამაგიჟე, დედა კარგა ხნის მკვდარიაო… და გარეთ გავარდა. ეველინას ასე გაცოფებული ძმა არასოდეს უნახავს. ენა ჩაუვარდა. მერე ტირილი დაიწყო, გაახსენდა, რომ აღარც ფული ჰქონდა, მარტოკა რომ წასულიყო დედის საძებნელად… აწრიალდა. აივანზე გავიდა. კარგა ხანს იჯდა გაშტერებული. თავს იმშვიდებდა – არა, მაიკლი ტყუის, აშკარად ტყუის, დედა ცოცხალიაო… .

გამთენიისას ეზოში იპოვეს, აივნიდან გადმოფრენილი. პირაღმა იწვა. ღიად დარჩენილი ზურმუხტისფერი თვალებით ზეცას შესცქეროდა. ლამაზ სახეზე სიმშვიდე ეფინა…