ნოდარ რუხაძე სამოქალაქო აქტივიზმსა და პოლიტიკაზე
„აპოლიტიკური სამოქალაქო აქტივიზმი საერთოდ არ არსებობს“, - ამბობს რადიო თავისუფლების ეთერში ნოდარ რუხაძე, სამოქალაქო მოძრაობა „სირცხვილია“-ს ერთ-ერთი ორგანიზატორი.
თავდაპირველად, როცა თანამოაზრეებთან ერთად ჩაება ანტისაოკუპაციო მოძრაობაში - „რუსეთი ოკუპანტია“, ფიქრობდა პოლიტიკისგან შორს უნდა მდგარიყვნენ:
„ძალიან მალე დავინახეთ, რომ ჩვენი აქტივიზმი ძალიან არის გადაჯაჭვული იმ პოლიტიკურ პროცესებთან, რომლებიც ქვეყანაში მიმდინარეობს.
გვაქვს ყოველთვის პოლიტიკური მოთხოვნები და ვიბრძვით იმისთვის, რომ ქვეყანაში შეიცვალოს პოლიტიკური დღის წესრიგი“.
ერთ-ერთი მთავარი კითხვა, დილემა, რის წინაშეც დღეს უკვე სამოქალაქო მოძრაობად ჩამოყალიბებული პროცესის მონაწილეები დასაწყისში იდგნენ, იყო პოლიტიკოსთა მონაწილეობის საკითხი საპროტესტო აქციებში:
„20 ივნისის დღესაც ამ დილემის წინაშე ვიდექით - პოლიტიკოსებს რა ვუყოთ? პოლიტიკოსები ჩავრთოთ, არ ჩავრთოთ? მოვიყვანოთ? მივცეთ სიტყვის თქმის საშუალება? თუმცა, ყველანი შევთანხმდით - მოდი, პოლიტიკოსები არ გვინდა, რადგან ძალიან მარტივად, პოლიტიკოსები არ გვევასება არავის.
„მთავარზე“ გასულ ინტერვიუზე ვსაუბრობდით და მგონი, ძაან კარგად გამოჩნდა ის, თუ რა ძალას და რა ფუნდამენტურად განსხვავებულ პრინციპებს წარმოადგენს დღეს პოლიტიკოსთა უმრავლესობა ჩვენთვის. მათი სახელი რეალურად არის შელახული დღეს და ეს ყველაფერი გამოწვეულია იმ მარტივი კანონზომიერებით, რასაც საკუთარ პოლიტიკურ ცხოვრებაში აკეთებდნენ აქამდე, სანამ დღევანდელ დღემდე მოვიდნენ. ყველას აქვს დაგროვებული რაღაც საშინელი პოლიტიკური გამოცდილება, საზოგადოებას ცუდად ახსოვს მათი მოღვაწეობა, ან ახსოვს არც თუ ისე კარგად.
მგონია, რომ პოლიტიკოსებმა უნდა იმუშაონ რებრენდინგზე, უნდა იმუშაონ იმაზე, რაც საზოგადოებას სურს და მაქსიმალურად უნდა ცდილობდნენ აწიონ თავიანთი პოლიტიკური სტანდარტი, იყვნენ უფრო მისაბაძები, ვიდრე არიან დღეს.
დღეს ვერ აკმაყოფილებენ სტანდარტებს და ვერ პასუხობენ მოთხოვნებს, რაც ჩვენ - ახალგაზრდებს გვაქვს. ამიტომ, უფრო და უფრო ნაკლები ახალგაზრდა დადის არჩევნებზე და ნაკლებს უჩნდება პოლიტიკურ ცხოვრებაში ჩართვის სურვილი“.
მეორე მხრივ, ნოდარ რუხაძე ფიქრობს, რომ ახალგაზრდების ეს ნიჰილიზმი თავის მხრივ შეიძლება იქცეს ერთ-ერთ მოტივატორადაც მათი სამოქალაქო აქტიურობისთვის.
ქართულ პოლიტიკურ სპექტრს ურჩევს მეტად დაიხარჯოს ახალგაზრდების ინტერესებისთვის:
„კიდევ ერთი პრობლემა, ჩემი აზრით, არის ქართული პოლიტიკური ესტაბლიშმენტის საზიზღარი დამოკიდებულება ახალგაზრდების მიმართ. დღეს მხოლოდ რამდენიმე პოლიტიკური პარტიაა, რომელიც პირდაპირ მუშაობს ახალგაზრდების სეგმენტზე. დიდი პარტიების წინასაარჩევნო დაპირებები და კამპანიები არის მხოლოდდამხოლოდ გათვლილი, თუ როგორ უფრო მეტად მოატყუონ ხანდაზმული ადამიანები, რომ „ფეიკ“ დაპირებების გამო შემოხაზონ ერთი თუ მეორე პარტია.
ამ ადამიანებმა ვერ გაითვალისწინეს, რომ ჩვენ ვართ ქვეყნის მომავალი და უნდა იმუშაონ მაქსიმალურად ჩვენზე. ეს ინფორმაცია ვერ მივიტანეთ ამ ადამიანებამდე, რომ მთლიანად შეცვალონ მუშაობის სტრუქტურა, შეცვალონ მესიჯბოქსი, შეცვალონ დამოკიდებულება, მივიდნენ ახალგაზრდებთან, აუხსნან, ელაპარაკონ, გაიგონ რა გვაწუხებს ჩვენ. ამ ყველაფერს არ აკეთებენ და მგონია, ძალიან ბევრს წააგებენ 2020 წელს“.
ნოდარ რუხაძის თქმით, რამდენიმე პარტიამ გარკვეულწილად იმუშავა ახალგაზრდა ელექტორატზე და შესაბამისი შედეგიც მიიღო მათგან.
სამოქალაქო მოძრაობა „სირცხვილია“-ს მიერ პოლიტიკურ დღის წესრიგზე ზეგავლენის მოხდენის სურვილი დიდწილად უკავშირდება ქვეყნის საგარეო კურსის საკითხს:
„დღეს უკვე ზუსტად ვიცით, რომ ჩვენი ხელისუფლება აღარ არის პროდასავლური ხელისუფლება და აღარ გამოხატავს საზოგადოების ჭეშმარიტ და გულწრფელ ნებას - რომ ჩვენ ვიყოთ დიდი ევროპული ოჯახის ნაწილი, რომ გვქონდეს მისწრაფებები ჩრდილოატლანტიკური ალიანსისკენ ან თუნდაც ევროკავშირისკენ. ეს ყველაფერი, ჩვენი აზრით, არის ძალიან დიდი კითხვის ნიშნის ქვეშ და მთავარი ეჭვმიტანილი ამ პროცესების სავალალოდ წარმართვაში არის ჩვენი ხელისუფალი.
პირველი, ყველაზე დიდი პასუხი, რომელიც სამოქალაქო საზოგადოებამ გასცა ხელისუფლებას, იყო 20 ივნისის დღე და 20 ივნისის ღამე, როცა აშკარა და მკაფიო მანიფესტაცია იყო იმ 7 წლიანი პოლიტიკისა, რასაც ჩვენი ხელისუფლება რუსეთის მიმართ ატარებდა - გავრილოვი საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის სკამში! პირადად მე, რაც დავინახე იმ დღეს, იყო ის, რომ არასდროს ა