Έχετε αναρωτηθεί ποτέ… πόσες Δευτέρες σας απομένουν να ζήσετε;
Πόσο συχνά σκέφτεστε τον θάνατο;
Σίγουρα η σκέψη του για ορισμένους είναι το λιγότερο θλιβερή και ως εκ τούτου αποφεύγεται. Αυτό όμως φαίνεται να είναι λάθος. Σύμφωνα με ειδική ψυχολόγο οι άνθρωποι πρέπει να αφήνουμε τον φόβο του να μας κατακλύζει ώστε να ζούμε την κάθε μας στιγμή στο έπακρο.
«Στους περισσότερους αρέσει να μετράνε τα χρήματά τους και έρχομαι εγώ και σας λέω: ‘τι θα λέγατε να μετράτε και τις Δευτέρες που σας απομένουν;’», εξηγεί η Jodi Wellman.
Η Wellman, η οποία έχει μεταπτυχιακό στην εφαρμοσμένη θετική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, εξέδωσε πρόσφατα το βιβλίο «You Only Die Once» (Πεθαίνεις μόνο μία φορά), το οποίο είναι ένας οδηγός που βοηθά τους ανθρώπους να ξυπνήσουν ξανά το πάθος και την περιέργειά τους για τη ζωή.
Μιλώντας στο CNBC, αναφέρει ότι ο μέσος άνθρωπος ζει κατά μέσο όρο 4.000 Δευτέρες και μας συμβουλεύει κάθε εβδομάδα να ελέγχουμε πόσες ακόμη μας έχουν απομείνει με τη βοήθεια μιας αριθμομηχανής στον ιστότοπό της.
Αυτό όπως επισημαίνει, χρησιμεύει ως υπενθύμιση της σπανιότητας του χρόνου, ωθώντας τους ανθρώπους να αναλάβουν δράση στη ζωή τους.
Το «αργότερα» είναι μια άπιαστη στιγμή
Βασίζεται σε μια έννοια που ονομάζεται «χρονική σπανιότητα», που σημαίνει ότι εκτιμούμε τα περιουσιακά στοιχεία που είναι προσωρινά περισσότερο από αυτά που είναι απεριόριστα, σύμφωνα με την Wellman.
«Πρέπει λοιπόν να συντονιστούμε πραγματικά με την προσωρινή φύση της ζωής μας … γιατί διαφορετικά, δεν θα αναλάβουμε δράση, θα μαραζώσουμε», προειδοποιεί.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βολεύονται σε μέτριες δουλειές και αναβάλλουν τα πάθη τους, όπως το να πάνε σε εκείνο το μάθημα τένις ή να μάθουν ιταλικά, αλλά «το αργότερα είναι μια άπιαστη στιγμή που μπορεί να μην έρθει ποτέ», τονίζει η Wellman. Όταν θυμάστε πόσες μέρες σάς απομένουν, είναι πιο πιθανό να κλείσετε εκείνο το μάθημα τένις.
«Εάν ήταν να πεθάνετε σήμερα, τι θα ευχόσασταν να είχατε κάνει; Ίσως σήμερα είναι η ευκαιρία να το κάνετε», δηλώνει χαρακτηριστικά.
«Η θνησιμότητα μπορεί να αποτελέσει κίνητρο»
Η ιδέα ότι «η θνησιμότητα μπορεί να αποτελέσει κίνητρο» ενέπνευσε τον Wellman για πολλά χρόνια.
«Υπάρχει ένας παραλογισμός στο γεγονός ότι όλοι δουλεύουμε σκληρά για να πετύχουμε και δουλεύουμε σκληρά για να αγαπήσουμε τη ζωή μας και όμως, όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε αναλώσιμοι. Αυτή η αντιπαράθεση του να προσπαθούμε πολύ σκληρά να μας αρέσει η ζωή μας, όταν μια μέρα έτσι ξαφνικά μπορεί να μην είμαστε εδώ, πάντα το έβρισκα αυτό συναρπαστικό», λέει η ίδια.
Αποκάλυψε πως ο λόγος να ασχοληθεί με το θέμα ήταν ο θάνατος της μητέρας της σε ηλικία 58 ετών.
«Η σκέψη μου είναι πως πέθανε γεμάτη τύψεις για όλα όσα δεν έκανε, όπως επιχειρηματικές ιδέες που είχε και δεν έκανε πράξη, βιβλία που είχε αρχίσει να γράφει, ιστορίες που έγραψε και δεν δημοσίευσε, και όλα αυτά τα όνειρα που έμειναν αδρανή, και ήταν τόσο πολύ λυπηρό», εξηγεί.
Όλο αυτό λειτούργησε για εκείνη ως αφύπνιση. Κατάλαβε πως ο καθένας από εμάς μπορεί να πεθάνει ανά πάσα στιγμή, ωστόσο αυτό που μπορούμε να φροντίσουμε είναι να «φύγουμε» γεμάτοι, χωρίς τύψεις.
«Είμαστε προσωρινοί και δεν χρειάζεται να το δραματοποιούμε, αλλά να το χρησιμοποιήσουμε ως κινητήρια δύναμη για να ζήσουμε», καταλήγει η ειδικός.