Πρόγραμμα

Τα περισσότερα από όσα ακούστηκαν στην εκδήλωση των τριών της Κεντροαριστεράς, τα διαβάζεις κάθε μέρα στα social media. Η κατάμεστη αίθουσα μπούκωσε από τους αφορισμούς κατά της κυβέρνησης, αλλά πέραν αυτού δεν ειπώθηκε και κάτι που άξιζε να κρεμαστεί ως είδηση στα μανταλάκια. Προς Θεού, δεν ήταν δυνατό να υπάρξει κοινή απάντηση στο ποιος θα νικήσει τον Μητσοτάκη. Ο Τεμπονέρας έδειξε τον Κασσελάκη (τον είχε και στην πρώτη σειρά), ο Χριστοδουλάκης τον Ανδρουλάκη και η Αχτσιόγλου, αν κατάλαβα καλά, είπε ότι ο Μεσσίας υπάρχει, απλώς ακόμα δεν εμφανίστηκε. Και οι τρεις αναλώθηκαν στα γνωστά και αναμασημένα περί συνάντησης στη βάση της κοινωνίας, αλλά χωρίς να δώσουν σημείο ραντεβού. Και λησμόνησαν κάτι εξαιρετικά σημαντικό.

Η κοινωνική δυσφορία, η οργή αν θέλετε, δεν αρκούν πλέον ως συστατικά πολιτικής ανατροπής. Εκείνη η εποχή τελείωσε. Ούτε φτάνουν οι καλές προθέσεις για τη σύμπραξη πολιτικών δυνάμεων αν δεν υπάρχει συγκροτημένος προγραμματικός λόγος. Βέβαια όλη αυτή η φιλολογία αναπτύσσεται χωρίς ουσία.

Ακόμα και αν ξεκινήσει μία πιο συγκεκριμένη συζήτηση, οι ηγεσίες των κομμάτων θα κάνουν τα πάντα για να την υπονομεύσουν. Η πρωτιά στο χωριό είναι το κύριο που τους ενδιαφέρει. Ναι, ασφαλώς υπάρχει πρόβλημα και με τα πρόσωπα. Ο Ανδρουλάκης είναι κάπως γκρίζος και ο Κασσελάκης πιο έντονος από όσο χρειάζεται. Και οι δύο δεν έχουν καταφέρει να περιγράψουν ένα όραμα για τη χώρα. Ο Κασσελάκης εκστομίζει κάτι θεολογικού τύπου αναφορές για ένα καλύτερο αύριο, ενώ ο Ανδρουλάκης προσπαθεί να πείσει ότι κάνει καλύτερη αντιπολίτευση και δικαιούται τη δεύτερη θέση.

Από εκεί που μπορεί να προκύψει κάτι με προγραμματικό ενδιαφέρον είναι τα think tank που φτιάχνει ο Κασσελάκης. Αυτή είναι πράγματι μία καλή και σύγχρονη ιδέα που ενδεχομένως να δώσει αποτελέσματα πάνω στο χαρτί. Το ερώτημα είναι αν ο Κασσελάκης ξέρει ή μπορεί να τα διαχειριστεί αυτά. Ο πρόεδρος είναι τόσο ευάλωτος απέναντι στον ναρκισσισμό του που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα με μία κίνηση.