Το «δώρο» και ο φόβος
Δεν υπάρχει ούτε μία νεοδημοκρατική σύναξη στην οποία να μην ακουστεί – έστω φευγαλέα – το μήνυμα κατά της χαλαρής αντιμετώπισης της κάλπης της 9ης Ιουνίου. Εβδομάδες τώρα το στέλνει ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πιο πρόσφατα το εξέπεμψε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης στη συνάντηση της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. «Δεν προσφέρεται», επιμένει για την ευρωκάλπη ο Πρωθυπουργός, «η αποστολή ανέξοδων μηνυμάτων διαμαρτυρίας προς εσωτερική κατανάλωση». Τι οδηγεί την κυβέρνηση του πρόσφατου 41% να μπαίνει στη νέα προεκλογική κούρσα πρώτη και αρκετούς μήνες πριν από την πολιτική αναμέτρηση; Ισως γιατί ξέρει πως η επίδοσή της έναν χρόνο μετά από μια σαρωτική νίκη θα είναι εκείνη που θα… μείνει – εκείνη που θα τη συνοδεύει στο υπόλοιπο της θητείας. Ισως γιατί ακόμα και μια πανίσχυρη κυβέρνηση μπορεί να φοβάται μια αναμέτρηση από την οποία λείπει ως απειλή ο «εχθρός».
Οι ανησυχίες της κυβέρνησης, συνεπώς, ξεπηδούν από την καθημερινή διαπίστωση ότι ο δυσκολότερος αντίπαλος είναι ο (κακός) εαυτός της. Γι’ αυτό θέλει να δείχνει ότι κινείται γρήγορα προς τα εμπρός, ανοίγει πολλαπλά μέτωπα – μην τυχόν και κατηγορηθεί ότι μένει να κοιτάζει αυτάρεσκα ως «δώρο» τη σημερινή πολιτική συνθήκη ως τον Ιούνιο.
Οσο για το βάθος της τετραετίας, ξέρει ότι θα κριθεί από τις πραγματικές – διαρθρωτικού τύπου – μεταρρυθμίσεις που ακουμπούν την καθημερινότητα: στη λειτουργία του κράτους, στο σχολείο, στο ΕΣΥ, στην απονομή της Δικαιοσύνης, στην εφαρμογή του πολυσυζητημένου μότο «αξιολόγηση παντού», στην ψηφιοποίηση της δημόσιας διοίκησης. Σε όλα αυτά μια κυβέρνηση που κρατά ένα τέτοιο «δώρο» χάνει την προηγούμενη άνεσή της να κινείται μόνο με διακηρύξεις.
Το πολιτικό κεφάλαιο το έχει αλλά πρέπει πια να αποδείξει ότι το επενδύει στον στόχο να κάνει η χώρα – κατά τη μητσοτακική ορολογία – «άλματα» προς το 2030. Το «δώρο» άλλωστε μπορεί εύκολα να γυρίζει μπούμερανγκ ανάλογα με τον χειρισμό του. «Υπάρχουν τα «μικρά» που παρουσιάζονται για λίγο ως «μεγάλα» γιατί απλώς εντυπωσιάζουν», λέει με νόημα έμπειρος πολιτικός αναλυτής, «και υπάρχουν άλλα που δεν εντυπωσιάζουν και είναι πιο καθοριστικά».