საშინელი სანახაობა - მთიანი ყარაბაღისთვის ომი, აზერბაიჯანიდან დანახული
ჟურნალისტი სეიმურ ქაზიმოვი გიზიარებთ, თუ რა იხილა აზერბაიჯანსა და სომხეთს შორის, მეოთხედი საუკუნის მანძილზე ყველაზე მძაფრი დაძაბულობის დროს, ფრონტის ხაზთან მუშაობისას. ეს არის მისი სამუშაოს რედაქტირებული ვერსია.
განჯაზე თავდასხმის შესახებ ბარდაში, იქიდან 90 კილომეტრში მდებარე ქალაქში, შევიტყვე. ცნობა სოციალურ მედიაში წავიკითხე და მაშინვე იქით გავეშურე. როცა ჩავედი, ქუჩებში სარაკეტო დარტყმის შედეგად დახოცილი ჩიტები და დალეწილი ხეების ტოტები ეყარა. საშინელი სანახაობა იყო, თითქოს მიწისძვრა მოხდაო. ერთი შენობა მთლიანად იყო დანგრეული.
შევხვდი ერთ პატარა, სამი წლის გოგონას, რომელიც დაიჭრა და ოპერაცია გაუკეთეს. მარიამი ერქვა. ნანგრევებიდან ამოიყვანეს. ბებიამისმა მითხრა, რომ პატარა გოგონა შოკში იყო. ახლა უკვე ნელ-ნელა მოძრაობს, რეაგირებს და ჭამაც დაიწყო.
ხალხი განრისხებული იყო. განჯელები ამბობდნენ: კარგი, ომია, მაგრამ ეს არ არის მთიანი ყარაბაღი. ჩვენ მშვიდობიანი მოქალაქეები ვართ, არც იარაღი გვაქვს და ბომბებს არ ვისვრით.
ერთმა მიამბო: მთელი ცხოვრება ვშრომობდი, ეს სახლი მქონოდა, ავეჯი შემეძინა. და მერე ვიღაც უმიზნებს რაკეტას და ყველაფერი ნადგურდება.
სომხები ცდილობენ ომი გააფართოონ ყარაბაღის რეგიონს გარეთ. განჯასა და მინგეჩაურს არაფერი აქვს საერთო ყარაბაღის ომთან. როგორც ჩანს, სომხებს სურთ აზერბაიჯანის არმიამ ერევანი ან სომხეთის სხვა ქალაქები დაბომბოს.
ომია და აზერბაიჯანს საკუთარი მიწის დაბრუნება სურს, სომხეთში შეჭრას არ აპირებს.
სომხეთის პრემიერ-მინისტრის, ნიკოლ ფაშინიანის ნათქვამი, რომ „ყარაბაღი სომხეთია“ და „ინაუგურაცია“ მთიანი ყარაბაღის ეგრეთ წოდებული პრეზიდენტისა - ეს ყველაფერი აზერბაიჯანის ხალხის შეურაცხყოფაა.
თუ სომხეთის ხელისუფლება ოკუპირებული ტერიტორიებიდან გაიყვანს თავის ჯარს, მშვიდობა დამყარდება, თუ არადა, აზერბაიჯანი თავის ხერხს მიმართავს. კონფლიქტის მოგვარების ერთადერთი გზა ოკუპირებული ტერიტორიებიდან სომხური ჯარების გაყვანაა, სხვა არაფერი.
არ ვიცი, იყენებს თუ არა სომხეთი დრონებს. ჩვენს ქალაქებში, სადაც ვართ, ამას ვერ დავადასტურებ. ამ მხრივ მე ვეყრდნობი თავდაცვის სამინისტროს ცნობებს. შეიძლება გამოიყენეს, მაგრამ მე ვერაფერს ვიტყვი ამაზე.
თურქეთი აზერბაიჯანს ყოველთვის უჭერდა მხარს. 1990-იან წლებში თურქეთმა სომხეთს საზღვარი დაუკეტა სომხეთის არმიის ოკუპაციური პოლიტიკის გამო.
თურქეთი მხარს გვიჭერს პოლიტიკურად, მორალურად, დიპლომატიურად და სხვა. რა თქმა უნდა, აზერბაიჯანის საზოგადოება ამ დახმარებას აფასებს.
აზერბაიჯანსა და თურქეთზე ამბობენ: ორი ქვეყანა, ერთი ერიო.
ამიტომ არ მესმის, რატომ არის საერთაშორისო თანამეგობრობა უკმაყოფილო.
ავტორი: ეიმოს ჩეპლი. სატალეფონო ინტერვიუზე დაყრდნობით.