Новости за 21.05.2022

Մարդկանց ուշադիր հայացքների ներքո, մինչեւ ոտքի ծայրը հասնող սեւ կապաներով, տղաների երկար շարքն անցնում է Մայր Աթոռ սուրբ Էջմիածնի բակով։ Ճեմարանականներն են՝ կացարանից ճաշարան են գնում։

Գեւորգյան հոգեւոր ճեմարանն աստվածաբանական համալսարան է, բայց այլ կրթական հաստատությունների համեմատ՝ այստեղ սովորողների կենցաղն ու առօրյան շատ տարբեր է։

2022-2023  ուսումնական տարվա համար ճեմարանը հայտարարել է ընդունելություն։ Կարող են դիմել մինչեւ 25 տարեկան, միջնակարգ կամ բարձրագույն կրթություն ունեցող... Читать дальше...

- Այս հողի վրա մարդը սարսռում է դարերի ներկայությունից։
- Դարերը նաեւ բեռ են, դժվար է այդ բեռի տակ երիտասարդ մնալը։

Երկխոսությունը Վարդգես Պետրոսյանի «Մենավոր ընկուզենի» վիպակից (1981թ.) է։ Հազարամյա պատմություն ունեցող Լեռնասարում մնացել է 10-12 բնակիչ։  Սակայն ուսուցիչ Սահակ Կամսարյանն իր դստեր հետ ամեն կերպ փորձում է դիմակայել գյուղը տեղափոխելու որոշմանը։ «Դարակ» հրատարակչության գլխավոր խմբագիր, բանաստեղծ Աշոտ Գաբրիելյանի խոսքով՝ «Մենավոր ընկուզենին» վիպակում արծարծվող խնդիրներն այսօր... Читать дальше...

«Մեր պայքարն արդար է։ Ոչ մի զրկանք չի կարող կոտրել մեր ոգին եւ շեղել մեզ մեր պետականությունը պահպանելու եւ մեր երկիրն ուժեղ դարձնելու ուղուց ի հեճուկս այս իշխանությունների, որոնց քաղաքական ուղեգիծը հետեւողականորեն տանում է մեր պետականության վերացմանը։ Ուստի մեր բոլորի համախմբումը եւ բոլոր օրինական միջոցներով միասնական պայքարն անհրաժեշտություն է։

Ինձ կալանավորելու որոշումն ընդամենը քննիչի միջնորդության ուղիղ վերարտադրությունն է, ինչն ակնհայտ քաղաքական պատվերի դրսեւորում է։ Գործող իշխանությունների... Читать дальше...

2020 թվականի նոյեմբերին Վալերին տնից վերցրեց եղբոր երեխաների դասագրքերը, հին լուսանկարները, հիշողությունները, դռան վրա նռնակներ դրեց ու հեռացավ Նոր Մարաղայից: Այնտեղ նա թողեց ամենաթանկը՝ մոր եւ եղբոր շիրիմներն ու նպատակով տնկված նռան այգին:

Երեխաների դասագրքերն այսօր կրկին դարակներում են, իսկ հիշողությունները՝ Վալերիի մտքում: Վալերի Ղազարյանը՝ ռեփեր Լյոկան, Արցախում տուն է կորցրել արդեն երեք անգամ, բայց հասցեն փոխել չի պատրաստվում, ասում է՝ թե պետք լինի, հինգերորդ, վեցերորդ, տասներորդ անգամ... Читать дальше...

Ճարտարապետ ասելով՝ ես միշտ հասկացել եմ Միքելանջելո Բուոնարոտիին, ու իմ պատկերացումով՝ ճարտարապետը եւ քանդակագործ, եւ նկարիչ, եւ բանաստեղծ, մի քիչ էլ երաժիշտ պիտի լինի: Իզուր չէին հույներն ասում, որ ճարտարապետությունը քարացած երաժշտություն է: Ու ճարտարապետությանը, իմա՝ ոչնչից ԻՆՉ ստեղծելուն, վերաբերվել եմ ինչպես երեխայի ծնունդին:

Երբ գնում էի հանդիպման ճարտարապետի հետ, որ Երեւանին նոր տեսք հաղորդեց, ինձ թվում էր, որ հանդիպելու եմ Ալեքսանդր Թամանյանին ու Միքելանջելո Բուոնարոտիին մեկ դեմքով... Читать дальше...