Կարինե Վարդանյան. «Անհավանական բարի պատմությունը»
Երբ է սիրտը սկսում ուժգին բաբախել. սիրուց, կարոտից, վախից, անհանգստությունից…
Մարդու հինգ զգայարանները օգնում են ողջ գոյատևման ընթացքում, իսկ վեցերորդ զգայարանը… օգնում է զգալու կարոտը, վախը, վգանգը…
Այս պատմությունը լսել եմ 1982 թվականին, երբ Երևանի մանկավարժական ինստիտուտի 2-րդ կուրսի ուսանող էի: Սովորելու տարիներին բարեկամիս տանն էի մնում: Երբեմն երեկոյան դուրս էինք գալիս զբոսնելու: Մոտակայքում գտնվում էր մի փոքրիկ շատրվան: Շատրվանի մոտ գնում էինք ծառուղիով: Շրջում էինք ու դիտում անցուդարձ անող մարդկանց, որոնց մտքերի վկաներին էին շատրվանը, ծառուղին:
Մայիս ամիսն էր: Մի օր երեկոյան բարեկամուհուս հետ գնացինք զբոսնելու: Շատրվանից քիչ հեռու նստեցինք մի նստարանի: Դիմացի նստարանին նստած էր երիտասարդ, բարձրահասակ, շիկահեր մի կին, որից քիչ այն կողմ խաղում էր մոտ 3 տարեկան աղջնակը: Կինն ուշադիր հետևում էր երեխային. ասես նրանից բացի շրջապատում ոչինչ չէր տեսնում: Մի պահ մտքերի մեջ ընկավ: Ես ու բարեկամուհիս զրուցի բռնվեցինք:
Կնոջ ճիչը զգաստացրեց մեզ. աղջիկը չկար: Մենք էլ միացանք փնտրողներին: Ես գրեթե վազելով իջա ճանապարհով ցած: Գտա աղջկան: Մայրը ուրախությունից արտասվեց և պինդ գրկեց ինձ:
- Շնորհակալ եմ:
- Ինչի համար,- ասացի ես:
- Եթե աղջկաս կորցնեմ, չգիտեմ՝ ինչպես եմ ապրելու:
Երբ հանգստացավ, պատմեց, թե ինչու այդպես խուճապի մատնվեց: Միակ դուստրն էր, այլևս երեխա չէր կարող ունենալ: Աջ ձեռքով ամուր բռնել էր երեխային, իսկ ձախ ձեռքով՝ իմ ձեռքը: Զգում էի, որ ձեռքը դողում էր: Կինը սկսեց իր պատմությունը.
- Այս տարվա մարտ ամիսն էր: Ընկերուհուս հետ 10 օրով գնացել էի Մոսկվա՝ վերապատրաստման: Ամուսինս գնացել էր Դիլիջան՝ ընկերների հետ ինչ-որ հավաքույթի մասնակցելու: Երևանում՝ բնակելի շենքի 3-րդ հարկում եմ ապրում: Աղջկաս թողել էի մորս խնամքին: 3-րդ օրն էր, դեռ 7 օր ունեինք դասընթացի ավարտին: Երբ առավոտյան արթնացա, զգացի, որ ուղեղս թմրած է: Ինչ-որ անհանգստություն կրծում էր նյարդերս: Ոչինչ չէի զգում, վեցերորդ զգայարանս ինձ հուշում էր, որ վերադառնամ Երևան: Ընկերուհուս ասացի իմ անհանգստության մասին: Զարմացավ, հարցրեց մտահոգությանս պատճառը, ասացի՝ աղջիկս: Զանգահարեցինք Երևան. ամեն ինչ լավ էր, խոսեցի մորս հետ, աղջկաս հետ: Չհանգստացա: Մտքերի փոթորիկը տակնուվրա էր անում սիրտս: Ընկերուհուս ասացի, որ պետք է վերադառնամ Երևան և հենց հիմա: Գնացի օդանավակայան: Բարեբախտաբար տոմս կար: Մոտ 4 ժամ հետո Երևանում էի: Ինչպես հասա բնակարանս, չհասկացա, սեղմեցի զանգի կոճակը: Դուռը բացեց մայրս:
- Ու՞ր է աղջիկս:
Մայրս ասաց՝ ներսում է:
Հրեցի մորս մի կողմ, վազեցի պատշգամբ. աղջիկս գրեթե ցած էր նետվում պատշգամբից: Արագ գրկեցի նրան, ներս բերեցի, տվեցի զարմացած մորս և այլև ոչինչ չզգացի…
Աչքերս բացեցի և տեսա բուժքրոջը, մորս հետ զրուցող բժշկին: Պարզվեց՝ ուշաթափվել էի, շտապ օգնություն էին կանչել: Մորս աչքերի կոպերը արցունքից կարմրել էին, աղջիկս անորոշ հայացքով ինձ էր նայում: Ակամա սկսեցի բարձր ձայնով արտասվել: Բժիշկն ասեց՝ թող լաց լինի, կհանգստանա:
Կնոջ պատմությունն ավարտվեց:
Ողջ մարմնովս սարսուռ անցավ, ձեռքս անզգայացել էր՝ կնոջ ձեռքի ուժեղ սեղմումից: Մի կերպ ձեռքս ազատեցի ու հանկարծակի, ասես շղթաներից ազատված, սկսեցի լաց լինել:
Ի՞նչ էր սա: Պատմությունն այնպես էր սողոսկել ուղեղս, որ կորցրել էի մտածելու կարողությունս: Միթե այպիսի բան հնարավոր է: Մոսկվայից Երևան, կիլոմետրերի հեռավորության վրա, մի անորոշ զգայարանով՝ մոր զգայարանով, փրկել միակ դստերը:
Քարացել էի… նայում էի կնոջը, աղջկան ու մտածում սրտի ուժեղ բաբախյունի մասին, 6-րդ զգայարանի մասին, որը… կյանք փրկեց:
Տարիքիս հետ շատ բաներ եմ մոռանում, բայց այս մեկը… մոռանալ չեմ կարող: