Մոնիկա Ալավերդյան. Բարության մարմնացում՝ իմ ՄԱՄԱ
Իմ կյանքի առաջին ու ամենամեծ հրաշքը իմ լույս աշխարհ գալն էր, որը կյանքի բոլոր կանոններին ու օրինաչափություններին դեմ էր: Բայց ոչ մի ուժ չունեն դրանք, երբ բախվում են մորս հաստատակամությանը, անսահման բարությանը ու կամքի ուժին:
Մայրս երեսուներեք տարեկան էր, երիկամի բարդ վիրահատությունից հետո արգելել էին այլևս երեխաներ ունենալ, բայց նա որոշեց, որ պետք է երեխա ունենա, ավելի կոնկրետ՝ աղջիկ: Միգուցե սիրտը գուշակում էր, որ մի քանի տարի հետո մնալու ենք երկուսով ու միասին ենք պայքարելու կյանքի դժվարությունների դեմ, չգիտեմ: Մեծ դժվարություններից, պայքարից հետո բժիշկների օգնությամբ ու Աստծո կամոք ծնվեցի ես:
1999թ. փետրվարի 7, օր, որ փոխեց մեր ամբողջ կյանքը, կյանքից հեռացավ իմ եղբայրը, երբեմնի հպարտ ու ուժեղ մայրս դարձավ մի բուռ, ես տասը տարեկանում հրաժեշտ տվեցի մանկությանս, ու սկսվեց պայքար… պայքար մորս կյանքի վերադարձնելու, և ուղղակի պայքար գոյատևման համար:
Շատ փորձություններ ընկան մորս փխրուն ուսերին, բայց կարողացավ հաղթահարել՝ միշտ գլուխը բարձր, միշտ հպարտ ու միշտ ուժեղ: Հիմա, ես ինքս լինելով մայր, հասկանում եմ՝ որքան բարդ էր իր համար, երբ հաճախ ուղղակի մի կտոր հացով էինք օրը մթնացնում, բայց դրանով հանդերձ, այնքան սեր ու ջերմություն էր տալիս, որ ինձ զգում էի աշխարհի ամենապահով ու սիրված երեխան: Եվ ինչ գրոշ ունի կենցաղը, երբ միայն ծնողիդ անձնանվիրության շնորհիվ դու կարողանում ես արժանապատիվ մեծանալ, գերազանցությամբ ավարտել դպրոցն ու իրականացնել կյանքիդ ամենանվիրական երազանքը՝ դառնալով ամենաերազելի համալսարանի՝ ԵՊՀ-ի ուսանող:
Գիտեք, շատ հեշտ է բարի լինել, երբ ինքդ երջանիկ ես ու բավարարված կյանքից, երբ երեխադ ապահովված է և ոչնչի կարիք չունի, բայց առավել բարդ է պահպանել այդ բարությունը, երբ կյանքից ստանում ես հարվածներ, երբ անդառնալի կորուստներ ես ունենում: Մայրս կարողացավ ավելի ուժեղ լինել ու երբեք չչարանալ, երբեք չնախանձել, նյութականը վերը չդասել գաղափարներից, կարողացավ իմ մեջ սերմանել մնայուն ու կարևոր արժեքներ, դարձավ իմ կյանքի ուղենիշ:
Այո, մորս ամբողջ կյանքը բարության ու նվիրումի պատմություն է:
Հ.Գ. Իմ Անուշ մամա, Անյու տատա, շնորհակալ եմ քեզ ամեն ինչի համար, շնորհակալ եմ, որ կաս, որ հենց այսպիսին ես, Աստծուն միայն խնդրում եմ, որ շաատ երկար կարողանամ վայելել քո ներկայությունը ու գոնե մի չնչին չափով քեզ համար անեմ այն, ինչ դու ես մեզ համար արել: ԵՐԱՆԻ ԻՆՁ, ՈՐ ՈՒՆԵՄ ՔԵԶ:
Մորս սրտի հետ աշխարհն եմ չափել`
Էլի մեծ էր նա, մեծ էր ու անգին,
Արև աչքերի լույսն է նա թափել`
Լուսնյակ դառնալով` որդոց օրոցքին...
Եվ հիմա քիչ է, թե աչքերս տամ,
Թե սիրտս հանեմ ու տամ մայրիկիս,
Ախ, մայր երգելուց ինչպես կշտանամ,
Մայրս պատկերն է մայր հայրենիքիս։
Հովհաննես Շիրազ