Түйе мінген адам
Бағана бізге түрпідей көрінген әпенді атайды қоршап алдық. Ол да мәз. Екі езуі — екі құлағында. Шай ішкендей бора-бора терлеп кетіпті. Бет-аузын көлдей орамалымен әлсін-әлсін сүртіп қойып, қасында тұрған Тілеудің мойнына «былылық-сылылық» деп қолын апаруы мұң екен, тура танауының астынан пыр етіп жалғыз торғай ұша жөнелді. Қапелімде не дерімізді білмей, аузымызды аңырайтып ашып қалыппыз. Сөйткенше болмады, ол «былылық-сылылық» деп сонадайда есінеп, маужыраған Шағайдың иегі астынан екінші торғайды ұшырған.
— Ой-бай, шын торғай... Міне, тура мына жерімнен ұшты ғой, — деді Шағай мойнын көрсетіп. — Матақ атай нағыз сиқыршы екен.
— Иә! — дедік бәріміз де бірауыздан.
Бізді қармағына оп-оңай түсірген...