«Να γκράντα Γκουμέντζζια»*
Οι γλώσσες και οι παραδόσεις αφηγούνται την ανθρωπότητα. Τους πολέμους, τις συγκρούσεις, τα ήθη και τις θρησκευτικές δοξασίες, τις κλιματικές αλλαγές, τις εξελίξεις των μέσων παραγωγής και των οικονομικών σχέσεων, τις αλλαγές συνόρων και τις μετακινήσεις πληθυσμών. Η εξέλιξή τους, άρα, επηρεάζεται από την πολιτική και την ιστορία, οπότε η αμφισβήτηση γλωσσικών παραδόσεων έχει αφορμή, συνήθως, αφομοίωση σε κάποια κρατική ιδεολογία. Σκεφτείτε τα ουρντού, τις γλώσσες της Ιβηρικής, τα απόνερα του Βυζαντίου, της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας.
Το ζήτημα που δημιουργήθηκε στη Φλώρινα, με την «απαγόρευση» να παιχτεί ένα από τα γνωστά παραδοσιακά τραγούδια, η «Σόφκα», δεν είναι λοιπόν ούτε πρωτάκουστο ούτε καινούργιο. Η ίδια η έννοια μιας μακεδονικής πολιτιστικής ταυτότητας απασχολεί τα δικαστήρια, ελληνικά και ευρωπαϊκά, σχεδόν 40 χρόνια. Ο τρόπος, όμως, που επανέρχεται είναι ένας κλασικός παροξυσμός fake news κι εθνικοφροσύνης, απολύτως ταιριαστός με τα ορφανά του Αυγουστίνου Καντιώτη που παράγουν ποπ ιδεολογία και θέαμα.
Παραμένει μυστήριο γιατί η εκχώρηση παραδόσεων σε άλλους αλυτρωτισμούς και συμφέροντα θεωρείται στάση «εθνική». Πέραν της χυδαιότητας της άρνησης της πατριωτικής συνείδησης συμπατριωτών και της άγριας στοχοποίησης των μουσικών ότι δήθεν τραγούδησαν ένα άλλο, «αλυτρωτικό», τραγούδι, δεν αποπνέει καμία εθνική αυτοπεποίθηση το να φοβάσαι τα ντόπια τραγούδια σε μια περιοχή που έχει κατοχυρωθεί στην Ελλάδα εδώ και 100 χρόνια.
Είναι και κάπως κωμικό όταν διαμαρτύρεσαι για την κρατική καταπίεση της ελληνικής γλώσσας και των παραδόσεων στην Αλβανία, να φτάνεις σήμερα να χαρακτηρίζεις «σκοπιανή προπαγάνδα» ένα παλιό τραγούδι, σαν όλα αυτά τα βλάχικα, τα αρβανίτικα, τα μακεδονικά που παίζουν στις γιορτές όλης της χώρας και στις εκπομπές της ΕΡΤ, χωρίς να απειλείται η εδαφική ακεραιότητα π.χ. της Αργολίδος. Αντιθέτως, απειλή αποτελεί η ακροδεξιά ατζέντα στην οποία πρωτοστατούν υπουργοί της «φιλελεύθερης» κυβέρνησης Μητσοτάκη, συκοφαντώντας και υποδαυλίζοντας την οργή, ενώ παράλληλα δηλώνουν ανοιχτά ότι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το Σύνταγμα, την ευρωπαϊκή σύμβαση δικαιωμάτων, ακόμη και τα διεθνή δικαστήρια, αυτά που επικαλούνται μόνο όταν τους συμφέρει.
Διότι, μην αυταπατάστε: δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν για τα πραγματικά προβλήματα του λαού της Φλώρινας. Αν τους ένοιαζε, θα ασχολούνταν με το πώς θα καταφέρουν να κρατήσουν κανένα νέο άνθρωπο στον τόπο του, όχι με χορούς και πανηγύρια.
* «Στην πόλη Γουμένισσα»