Η δεξιά της Δεξιάς

Κουίζ: Ποιος θα μπορούσε να έχει πει τα παρακάτω: «Θα υπερασπιστούμε τα σύνορα, την κυριαρχία, την ελευθερία και στην Ευρώπη. Θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Ενωση να κάνει λιγότερα πράγματα, αλλά πιο αποτελεσματικά. Θέλουμε μια Ενωση με εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, οι οποίες θα της χαρίσουν κεντρικό ρόλο σε όλες τις περιοχές με εστίες κρίσης. Θέλουμε να οικοδομηθεί ένας ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ, ώστε να υποστηριχθούν καλύτερα τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, ιδίως στη νότια πλευρά της Ατλαντικής Συμμαχίας και στη Μεσόγειο. Θέλουμε να δημιουργηθούν ευρωπαϊκές αλυσίδες που να μας εφοδιάζουν με στρατηγικού χαρακτήρα πρώτες ύλες και, τέλος, πιστεύουμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η δημογραφική πρόκληση».

Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν; Ο Μπορέλ; Ο Σολτς; Ο Μακρόν; Οχι. Η Τζόρτζια Μελόνι. Η ιταλίδα πρωθυπουργός. Η Τζόρτζια που μάλιστα τέθηκε επικεφαλής στις ευρωεκλογές με το κόμμα της «Αδέλφια της Ιταλίας». Η Τζόρτζια που πολλοί προεξοφλούσαν πως γρήγορα θα καταρρεύσει αλλά εκείνη φαίνεται να ισχυροποιείται (σε αντίθεση με τον Σαλβίνι). Διαβάζουμε κάθε μέρα για την επέλαση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Για την άνοδο της Λεπέν στη Γαλλία ή του Afd στη Γερμανία. Για την ισχυροποίηση της δεξιάς της Δεξιάς. Για τις συντηρητικές μετατοπίσεις των λαών που δεν βρίσκουν πια παρηγοριά στην Αριστερά. Διαβάζουμε και βλέπουμε έναν νέο θίασο προσώπων δεξιά της Δεξιάς που έχοντας κάνει μοντέρνο ριμπράντινγκ, διατηρούν τις θέσεις τους αλλά και τις μεταλλάσσουν προς μια συστημική ευέλικτη γραμμή. Κι όμως, η ατζέντα τους έχει στον πυρήνα τις βασικές σημερινές θέσεις και των αντιπάλων τους στην Ευρώπη. Το βλέπουμε στο παραπάνω απόσπασμα.

Η Μελόνι εδώ δεν εμφανίζει καν ενός είδους ευρωσκεπτικισμό. Δεν αμφισβητεί το δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας ή το ευρώ (που είναι πάνω από όλα πολιτικό σχέδιο και όχι απλώς νόμισμα). Δεν αμφισβητεί καν το ΝΑΤΟ. Εξάλλου ανήκει στους ηγέτες που θέλουν σκληρή αντιρωσική γραμμή στο μέτωπο της Ουκρανίας. Μα τι συνέβη; Οι άλλοι ήλθαν στα λόγια της ή εκείνη μετατοπίστηκε στον ευρωπαϊσμό τους; Διαβάζουμε κάθε μέρα για την ατζέντα της δεξιάς της Δεξιάς. Την αντιμεταναστευτική ρητορική. Την πίεση στο πορτοφόλι των ευρωπαϊκών λαών. Για τα κράτη που γίνονται πιο σκληρά ή αυταρχικά. Πολύ πριν απ’ τη Μελόνι και τους συντρόφους της, οι μετατοπίσεις έγιναν από άλλες δυνάμεις. Από την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά. Οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις είναι εκείνες που κινήθηκαν προς τα δεξιά. Και σε «γήπεδο» που προφανώς πια είχαν άλλοι το πάνω χέρι ή ήξεραν καλύτερα. Η κανονικοποίηση της δεξιάς της Δεξιάς, έγινε από επιλογές, πολιτικές και συμφωνίες που απείχαν από τις ανάγκες των λαών ή από ένα μεγάλο νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Εστρωσαν τον δρόμο και σήμερα κάνουν και τους έκπληκτους.

Η δική του εβδομάδα

Η Μεγάλη Εβδομάδα που διανύουμε είναι η εβδομάδα του Ρόμπερτ Πάουελ που υποδύθηκε και σφράγισε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ του Τζεφιρέλι. Κάθε χρόνο προβάλλεται, κάθε χρόνο είναι το σκηνικό μπακγκράουντ στα σπίτια και στις οθόνες των καραβιών που μεταφέρουν τους εκδρομείς. Η μεγάλη παραγωγή δεν είχε ποτέ κάτι αντίστοιχο. Εμπλεξε κι ο Πάουελ αφού στο ασυνείδητο συνδέθηκε τόσο με τον Χριστό που δεν είχε και την καλύτερη συνέχιση στην καριέρα του μετά τη σειρά. Το ακόμη πιο παράδοξο είναι πως όλοι ξέρουν την έκβαση της ιστορίας αλλά έχουν πάντα την ίδια αγωνία.

Η τυραννία του κιτς

Διάβασα χθες στα «ΝΕΑ» για τους εισβολείς με την αρχαιοελληνική περιβολή στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης. Και έκπληκτος επίσης διάβασα πως άνετα φαίνεται να πέρασαν τον έλεγχο της εισόδου. Σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό να περνά κάποιος ντυμένος Αθηνά ή Δίας με περικεφαλαία και χλαμύδα και να επισκέπτεται έναν από τους γνωστότερους χώρους παγκοσμίως. Βέβαια το ρεπορτάζ συμπληρώνει πως ενδέχεται οι επισκέπτες να μπήκαν χωρίς να φορούν την περιβολή. Δεν ήταν πάντως ομάδα δωδεκαθεϊστών που είναι και πιο τυπικοί, αφού ζητούν άδεια για τις τελετές τους. Πέραν των ερωτημάτων που εγείρονται, επανέρχεται με την είδηση η τυραννία του κιτς, που είναι συχνά η εργαλειοποίηση του στερεότυπου.