Η Αντιγόνη Γύρα κινείται σε ρυθμούς «In Progress»

Δέκα χρόνια ζωής κλείνει φέτος το In Progress Feedback Festival (IPFF) του Κινητήρα και θα το γιορτάσει με μια επετειακή διοργάνωση αφιερωμένη στο χορό από τις 29 Μαρτίου έως την 1^η Απριλίου (Ερεχθείου 22, Ακρόπολη, Τηλ.: 210 9248328, είσοδος 8-12 ευρώ).

Φέτος, οι ομάδες που φιλοξενούνται αποτελούνται από ξεχωριστές προσωπικότητες κυρίως του χορού και της performance: τρεις Ελληνίδες που ζουν στο εξωτερικό και μοιράζονται είτε σπάνια είτε για πρώτη φορά τη δουλειά τους με το ελληνικό κοινό, και τρεις συμμετοχές από καλλιτέχνες με ισχυρή παρουσία στον χώρο των παραστατικών τεχνών στην Ελλάδα.

Επιπλέον, με αφορμή τον επετειακό χαρακτήρα των 10 χρόνων του φεστιβάλ, προσκεκλημένες  θα είναι η Κατερίνα Δρακοπούλου και η Άρτεμις Λαμπίρη, δυο καλλιτέχνιδες που αναδείχθηκαν μέσα απ’ τον διαγωνισμό μας. Ακόμη, σε συνεργασία με δυο σημαντικά πρόσωπα του χώρου των παραστατικών τεχνών, την Τζωρτζίνα Κακουδάκη και τη Ζωή Δημητρίου, θα αναλάβουμε το mentoring των ομάδων κατά τη διάρκεια των προβών. Τέλος, η Άννα Τσίχλη, η Maxine Heppner και η Εριφύλη Δαφέρμου θα συνθέσουν την κριτική επιτροπή.

Η Αντιγόνη Γύρα, καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ, κάνει έναν απολογισμό της δεκαετίας στα «Νέα», θυμάται τις καλύτερες στιγμές του και σχολιάζει τη διοργάνωση που έρχεται.

Φέτος συμπληρώνει το φεστιβάλ 10 χρόνια ζωής. Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε στην πορεία όλων αυτών των χρόνων;

Ένα φεστιβάλ στην ουσία είναι μια συνάθροιση ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα και παράλληλους στόχους. Η μεγάλη πρόκληση είναι, αρχικά, να συντονίσεις όλες αυτές τις ξεχωριστές κι έντονες προσωπικότητες, να τους δώσεις δίκαιο και ισότιμο πεδίο δράσης, να τους έχεις όσο γίνεται όλους ευχαριστημένους, καλλιτέχνες και κοινό, χωρίς να χάσεις τον ύπνο σου!

Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση είναι το να επιτύχεις μια σωστή διοργάνωση με no ή low budget και να προσφέρεις ένα άρτιο φεστιβάλ επαγγελματικών προδιαγραφών.

Μια μεγάλη πρόκληση επίσης, υπήρξε στο παρελθόν ο συντονισμός των εθελοντών κι εθελοντριών, κάτι το οποίο είναι διαρκώς απρόβλεπτο και δημιουργεί είτε καρδιοχτύπι (γιατί δεν εμφανίζεται ποτέ ο εθελοντής ) είτε ευχάριστη έκπληξη (γιατί η εθελόντρια όχι μόνο συνεισφέρει αλλά παίρνει και πρωτοβουλίες πολύ εξυπηρετικές).

Ποιες είναι οι πιο χαρακτηριστικές στιγμές του φεστιβάλ μέσα στην 10ετία που κρατάτε στη μνήμη σας σαν highlights;

Σίγουρα μια αξέχαστη στιγμή ήταν όταν κάναμε το IPFF με θέμα «Αστικές Εκπλήξεις» και βρεθήκαμε στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού να παρακαλάμε την ομάδα να κάνει τη δράση της: η ομάδα να χωρίζεται στα δυο χωρίς να δίνουν καμία απολύτως σημασία σ΄ εμάς τους διοργανωτές και τελικά να βρισκόμαστε με κάποια μέλη της ομάδας να χορεύουμε με κρουστά όλοι μαζί μεγάλοι και παιδιά, Έλληνες και πρόσφυγες δημιουργώντας από το πουθενά μια μεγάλη γιορτή, ενώ κάποιοι καλλιτέχνες αποχωρούσαν…

Μια στιγμή δύσκολη, ήταν όταν έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα δώσουμε βραβείο ή όχι τελικά, γιατί το επίπεδο των έργων δεν μας ικανοποίησε . Εν τέλει, πήραμε το ρίσκο να φανούμε κακοί και δεν το δώσαμε, εξηγώντας βέβαια αναλυτικά τους λόγους στις ομάδες. Αυτό, νομίζω, ήταν ένα τεράστιο βήμα για το Φεστιβάλ.

Τέλος, φέτος θεωρώ ξεχωριστή στιγμή τα 10 χρόνια του Φεστιβάλ και το γεγονός ότι πρώτη φορά λάβαμε αιτήσεις από το εξωτερικό. Γεγονός εντελώς απροσδόκητο, γιατί δεν ξέρω πως έφτασε η φήμη του εκεί.

Διαπιστώνω με τα χρόνια ότι είναι ένα μικρό φεστιβάλ με μεγάλη αξία.

Δεδομένου ότι απευθύνεται σε ομάδες που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο, ποιες από αυτές μπορείτε να "καυχηθείτε" ότι βοηθήσατε στην προώθηση του έργου τους;

Αυτό δεν ισχύει εξ ολοκλήρου και μάλιστα είναι μια από τις ιδιαιτερότητες του IPFF, ότι δηλαδή προσελκύει έμπειρους δημιουργούς που είναι ανοιχτοί στη δημιουργική διαδικασία καθώς και δημιουργούς που κάνουν τα πρώτα βήματα τους στον χώρο. Επίσης, η αλήθεια είναι ότι δε μ’ αρέσει να καυχιέμαι με εισαγωγικά ή χωρίς, μπορώ όμως να πω ότι άνθρωποι όπως η Μαριέλα Νέστορα, η Άρτεμις Λαμπίρη, η Έλενα Πένγκα, η Αναστασία Μπρουζιώτη, η Βασιλική Τρουφάκου, η Εμαννουέλα Κορκη, ο Θωμάς Διάφας, η Ελένη Παπαϊωάννου,ο Pierre Magendie και άλλοι που δε μπορώ αυτή τη στιγμή να σκεφτώ έδωσαν το στίγμα τους είτε στον διαγωνισμό μας είτε στο φεστιβάλ.

 Πώς έχει μετασχηματιστεί μέσα στη δεκαετία το φεστιβάλ;

Αρχικά, μια από τις βασικές του… μεταλλάξεις είναι ότι το φεστιβάλ δεν ήταν διαγωνιστικό αλλά στην πορεία ενώθηκε με τον Διαγωνισμό που διοργανώναμε κι έτσι απέκτησε και διαγωνιστικό χαρακτήρα. Δεύτερον, το κομμάτι της ανατροφοδότησης με την πάροδο των χρόνων απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα κι έτσι μπήκε στον τίτλο του το feedback (στην αρχή ήταν σκέτο In Progress). Επιπλέον, γίνεται ανάθεση από τον Κινητήρα σε συγκεκριμένο άνθρωπο που οργανώνει τη διαδικασία της ανατροφοδότησης, αντί να δίδεται το ελεύθερο σε κάθε ομάδα να το κάνει όπως νομίζει.

Επίσης, αυτό που μετασχηματίζεται κάθε χρόνο είναι η διάρκειά του. Έχει κρατήσει από δυο μέρες έως κι έναν μήνα.

Τέλος, αυτό που αλλάζει διαρκώς είναι η καλλιτεχνική του ταυτότητα η οποία ορίζεται από τις συμμετοχές. Φέτος π.χ. είναι πολύ πιο χορευτική από άλλες χρονιές που ήταν πιο θεατρική.

Ποιους στόχους βάζετε για την επόμενη δεκαετία;

Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο κι έτσι οι στόχοι γενικώς του Κινητήρα δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμοι. Εργαζόμαστε, όμως, συστηματικά για τη συνέχιση και την εξέλιξη του δικτύου μας, έτσι ώστε να συνεχίσει να προσφέρει έναν χώρο έρευνας και συνάντησης της καλλιτεχνικής κοινότητας και των εραστών της.

  Φέτος με ποιο γνώμονα στήσατε το φεστιβάλ;

Φέτος δώσαμε σημασία στον επετειακό του χαρακτήρα προσκαλώντας διάφορους σημαντικούς ανθρώπους να συμβάλουν με τη δημιουργία έργου, ως μέντορες ή ως μέλη της επιτροπής. Έτσι, η Κατερίνα Δρακοπούλου και η Άρτεμις Λαμπίρη δημιουργούν ένα έργο για το φεστιβάλ ως guests, η Άννα Τσίχλη, η Maxine Heppner και η Εριφύλη Δαφέρμου είναι μέλη της επιτροπής, ενώ η Ζωή Δημητρίου και η Τζωρτζίνα Κακουδάκη είναι μέντορες στις διαγωνιζόμενες ομάδες. Τις ευχαριστώ όλες και μια μια ξεχωριστά για την αφιλοκερδή κι ουσιαστική τους συνεισφορά στο Φεστιβάλ.

Επίσης, επειδή φέτος επιλέξαμε το χρηματικό βραβείο για τη νικήτρια ομάδα του κοινού και λόγω μη εύρεσης πόρων από όσους φορείς απευθυνθήκαμε (και απευθυνθήκαμε σε πολλούς) , στραφήκαμε στη γειτονιά μας, στο Κουκάκι, η οποία μας υποστήριξε συγκινητικά .Πόρτα πόρτα μαζεύτηκε ένα σεβαστό ποσό που καλύπτει το χρηματικό βραβείο των 500 ευρώ, καθώς και την τεχνική μας υποστήριξη. Τους ευγνωμονώ.

Πώς δένει ο χορός με την περφόρμανς στο πρόγραμμά σας;

Δεν ξέρω…Θα το δω κι εγώ στις παραστάσεις. Κι αυτό είναι και το μαγικό κι απρόσμενο αυτού του Φεστιβάλ. Τα έργα αλλάζουν από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα…Φέτος μάλιστα που δώσαμε την ευκαιρία να παρουσιαστούν από δυο φορές τα έργα σε δυο συνεχόμενες μέρες, το αποτέλεσμα λογικά θα εξελίσσεται και κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ.

 Ποιες στιγμές της φετινής διοργάνωσης δεν πρέπει να χάσει το κοινό;

Μα φυσικά…καμία! Αρκεί να βρει θέσεις.