Τα αόρατα παιδιά των Χριστουγέννων
«Και παίξαμε τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις μας. Και υποδυθήκαμε υπέροχα τους ρόλους μας. Και τα σκηνικά μας αναβόσβησαν στο θαμπό φόντο απροσδιόριστα σύννεφα, άσπρο χιόνι, νάιλον. Και τα λογάκια μας ωραία ήταν: «Για τα παιδιά που είναι παντού, τα ξέρουμε όλοι, μα όμως είναι αόρατα σε αυτήν εδώ την πόλη». Τα λόγια της Μαρίας Σκούπα, εκπαιδευτικού θεατρικής αγωγής σε ένα δημόσιο σχολείο του Ρεθύμνου, δημοσιεύτηκαν προχθές στο Διαδίκτυο και έπεσαν σαν κοφτερή λεπίδα στην πάχνη των Χριστουγέννων. «Και καταχειροκροτηθήκαμε με ενθουσιασμό. Και επαναλάβαμε όλα αυτά που λέγονται στις σχολικές γιορτές για την αγάπη. Και υποκλιθήκαμε. Εσένα, αλήθεια, δεν σε θυμάμαι στην υπόκλιση. Ησουν, δεν ήσουν; (..) Οχι, δεν ήσουν! Ησουν αόρατος πολύ καιρό. Μπορεί κι από τη μέρα που γεννήθηκες. Ούτε εγώ κατάφερα να σε δω. Αόρατος!».
Η Μαρία Σκούπα, ένας άνθρωπος που διδάσκει τα παιδιά ότι «το θέατρο ξεκλειδώνει καινούργιους κόσμους και φωτίζει αδιέξοδες στιγμές», ματαιώνεται καθημερινά από μια κοινωνία γεμάτη πολυτελείς εκκλησίες και πεντάστερα ξενοδοχεία που, όμως, δεν χωράει τα ξεχασμένα παιδιά της. Το τρυφερό της κείμενο, κραυγή διαμαρτυρίας, συγκλονίζει. Γράφτηκε για έναν μικρό μαθητή της που απομακρύνθηκε με εισαγγελική εντολή από το οικογενειακό του περιβάλλον και μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου λόγω της έλλειψης δομών. Δεν είναι ο μόνος. Χριστούγεννα σε θάλαμο νοσοκομείου, παιχνίδι, φαγητό σε ένα λευκό σεντόνι και ένα παιδί να κοιτάζει από το παράθυρο τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια της πόλης…
«Είμαι πολύ θυμωμένη απόψε» γράφει. «Θυμωμένη γιατί σε πετάξαμε στον ίδιο κάδο με τα νοσοκομειακά απόβλητα! Γιατί ο εφιάλτης του νοσοκομείου θεωρείται χώρος προστασίας και φροντίδας. Γιατί είναι ντροπή η Ελλάδα του 2026 να μην μπορεί να φροντίσει τα παιδιά της. Γιατί τα δικαιώματα του παιδιού δεν είναι παρά απλές διακηρύξεις (…) Γιατί όσα ξοδεύονται για μια εναρκτήρια εορταστική φιέστα μπορεί και να φτάνουν για να στελεχωθεί μια σοβαρή δομή που θα σε φιλοξενήσει». (….) «Προσπάθησε να μη λυγίσεις – παιδάκι είσαι, πώς θα μπορέσεις. Μείνε μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα που σου φτιάξαμε. (…) Βρες τη δύναμη να ονειρευτείς άλλους, καλύτερους κόσμους. Βρες το κουράγιο να φανταστείς αυτόν που σου αξίζει. Εναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Πιο δίκαιο. Αυτόν που εμείς δεν μπορέσαμε να σου προσφέρουμε. Ντρέπομαι!».