Πούτιν: Με στρατηγούς τον χρόνο και την υπομονή…
Αν έπρεπε να βγάλει κανείς ένα μόνο συμπέρασμα από τις δύο ομιλίες που απηύθυνε αυτή την εβδομάδα ο Βλαντίμιρ Πούτιν – η μία, την Τρίτη, στο Κρεμλίνο, με αφορμή την πέμπτη κατά σειρά ορκωμοσία του στο προεδρικό αξίωμα, και η άλλη, την Πέμπτη, στην Κόκκινη Πλατεία, με αφορμή την «Ημέρα της Νίκης» επί της ναζιστικής Γερμανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο –, αυτό θα ήταν πως ο πρόεδρος της Ρωσίας παραμένει πεπεισμένος, όπως είχε γράψει κάποτε ο Τολστόι, ότι «ο χρόνος και η υπομονή είναι οι δύο πιο ισχυροί πολεμιστές» του.
«Ατενίζουμε το μέλλον με αυτοπεποίθηση» διαβεβαίωσε ο Πούτιν και η αλήθεια είναι πως τόσο η εσωτερική όσο και η εξωτερική κατάσταση δικαιώνουν αυτή την αισιοδοξία: στην Ουκρανία, ο στρατός του σημειώνει πρόοδο, έστω και αργά και με τίμημα βαριές απώλειες· η αμυντική βιομηχανία του δουλεύει στο φουλ, με τη στήριξη της Κίνας, σε σημείο που να υπερθερμαίνει τη ρωσική οικονομία· η ρωσική ελίτ και η κοινωνία συνολικά επιδεικνύουν, αν όχι συνοχή, τουλάχιστον αφοσίωση· όσο για την αντιπολίτευση, αυτή έχει πια στραγγαλιστεί, οι ηγέτες της είναι νεκροί ή στη φυλακή.
Η Ρωσία είναι βέβαια απομονωμένη, ένας διεθνής παρίας. Αλλά και αυτό είναι σχετικό: το επιβεβαίωσε η παρουσία των πρεσβευτών έξι ευρωπαϊκών χωρών στην τελετή ορκωμοσίας του Πούτιν, μετά τις εκλογές-παρωδία του Μαρτίου, με το άλλοθι της «ανάγκης διατήρησης ανοιχτών διπλωματικών διαύλων».
Τα έξι κράτη που πήραν την απόφαση αυτή δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο καλάθι.
H Ουγγαρία και η Σλοβακία είναι μια κατηγορία από μόνες τους – οι ηγέτες τους κρατούν ανοιχτά φιλορωσική στάση. Η Μάλτα, η Κύπρος και η Ελλάδα στηρίζουν σθεναρά την Ουκρανία, έχουν όμως λαούς που παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ρωσόφιλοι.
Οσο για τη Γαλλία, το μόνο κράτος-μέλος της G7 που έστειλε τον πρεσβευτή του στο Κρεμλίνο για την ορκωμοσία του Πούτιν, ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι αυτός που επιμένει όπου σταθεί και όπου βρεθεί τελευταία πως δεν μπορεί να αποκλειστεί η αποστολή δυτικών στρατιωτών στην Ουκρανία; Αυτόν δεν χρησιμοποίησε ως πρόσχημα το Κρεμλίνο προκειμένου να προαναγγείλει ασκήσεις με τακτικά πυρηνικά όπλα, από κοινού με τη Λευκορωσία;
Μα για αυτό ακριβώς δήλωσαν «έκπληκτοι» στο Politico πολλοί ευρωπαίοι διπλωμάτες και ευρωβουλευτές, για αυτό ήταν τόσο σκληρό το κύριο άρθρο που αφιέρωσε στο θέμα η «Le Monde», κατηγορώντας τον γάλλο πρόεδρο ότι έστειλε «περισσότερο ένα μήνυμα σύγχυσης παρά αποφασιστικότητας» – και παράλληλα, «ένα μήνυμα ακατανόητου διχασμού της Ευρώπης», το οποίο τα ρωσικά Μέσα δεν παρέλειψαν να υπογραμμίσουν.
Μια κάποια σύγχυση σίγουρα υπάρχει και στο μυαλό του Βλαντίμιρ Πούτιν, για έλλειψη συνέπειας ωστόσο δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς. Και στις δύο ομιλίες του ο ρώσος πρόεδρος κατηγόρησε τη Δύση ότι πυροδοτεί συγκρούσεις σε όλον τον κόσμο και εφαρμόζει μια «επιθετική πολιτική» που δεν θα εμποδίσει ωστόσο τη Ρωσία να γίνει «ακόμα πιο ισχυρή».
Και στις δύο ομιλίες του προειδοποίησε πως η Ρωσία «δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να την απειλήσει», εγείροντας ουσιαστικά εκ νέου το φάσμα μιας πυρηνικής ανάφλεξης.
Ο ρώσος πρόεδρος ξέρει πως η βοήθεια που δίνουν – όλο και πιο δύσκολα, όλο και με μεγαλύτερη καθυστέρηση – ΗΠΑ και Ευρώπη στο Κίεβο δεν αρκεί για να νικήσει η Ουκρανία, μόνο για να αντέξει. Δεν έχει παρά να περιμένει, ελπίζοντας πως οι ευρωεκλογές θα ενισχύσουν τα ρήγματα στην ευρωπαϊκή ενότητα και οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές θα φέρουν στην εξουσία έναν παλιό του φίλο, τον Ντόναλντ Τραμπ.