რუსა მორჩილაძე: ღმერთი რომ დაგაჯილდოებს და ერთხელ მოგცემს სიცოცხლეს, როგორც საჭიროა, უნდა გამოიყენო და წლები სახლში არ უნდა გაატარო
ამჯერად ბათუმშია, ისვენებს, თუმცა პარალელურად კონცერტებიც აქვს, 10 აგვისტოს მისი შემოქმედებითი საღამო გაიმართა. ამბობს, რომ დასვენებას მშვენივრად შეუთავსა ეს საკონცერტო სამზადისი…
კომპოზიტორ რუსა მორჩილაძის სიმღერების რიცხვმა თითქმის 5000-ს მიაღწია და მათი უმრავლესობა ჰიტია. ამბობს, რომ 25 წლის დაწერილები, ახალ თაობასაც მოსწონს და კონცერტებზე მათზე დიდი მოთხოვნაა… მოკლედ, თავისი შემოქმედებით მსმენელამდე ახლოს მივიდა. მან ეს შეძლო…
ბევრმა არც იცის, რომ ყველასთვის საყვარელმა კომპოზიტორმა არაერთი დაავადება დაამარცხა, მათ შორის სმენის პრობლემები.
“რაც შეეხება სმენის პრობლემებს, ეს არ არის ახალი ამბავი, ძალიან დიდი ხნის წინ იყო. ყველაზე მეტად რაც მჭირდებოდა, ანუ სმენა, მასთან დაკავშირებით შემექმნა პრობლემა. ამ დაავადებას ჰქვია ოტოსკლეროზი, რომლის შესახებაც მანამდე არც მსმენია. ის ეტაპობრივად განვითარდა ორივე ყურში და თითქმის სამოცდაათი პროცენტით დამაკლდა ყურთასმენა. თავიდან ვატყობდი ცოტ-ცოტა პრობლემებს, მაგრამ ბოლოს ძალიან რომ შევწუხდი ჩემმა მებობარმა სულ ძალისძალით მომიგვარა ყველაფერი და გამიშვა გერმანიაში, სადაც გავიკეთე ორივე ყურში ოპერაცია და ამჟამად მაქვს იმპლანტები. ახლა კარგი სმენა მაქვს…” – ამბობს რუსა მორჩილაძე ერთ-ერთ გადაცემაში.
მისი ცხოვრება და ბრძოლა მართლაც სამაგალითოა.
კომპოზიტორი, ავტორ-შემსრულებელი რუსა მორჩილაძე ambebi.ge-ს სტუმარია და ჩვენს კითხვებს გულწრფელად უპასუხებს.
– ალბათ, ერთი ხელი გვეყოფა იმ კომპოზიტორების ჩამოსათვლელად, ვისაც ბოლო 20 წელიწადში ამდენი სიმღერა აქვს შექმნილი, როგორც თქვენ…
– თავმდაბლობის გარეშე ვიტყვი, ერთი ხელიც არ არის საჭირო, ერთი თითიც გეყოფათ, რადგანაც სასიმღერო ჟანრში ჩემზე მეტი სიმღერა მართლა არავის დაუწერია, თორემ კლასიკური ფორმები შეიძლება, სხვებს მეტიც ჰქონდეთ. კი, ეს სიმართლეა – სასიმღერო ჟანრში ჩემზე მეტი ნამდვილად არავის შეუქმნია…
– როდის მოდის მუზა და როცა მოდის, სიმღერა მაშინვე იწერება?
– მუზა მაშინ მოდის, როცა არის იდეა. როცა რაიმეზე ვბრაზდები, რაიმე მიხარია, – ეს ჩემთვის რაღაცის შექმნის საწყისი, იმპულსი და გარკვეული ფლუიდია. ყველაფერი ჯამში კი იდეაა იმისთვის, რომ სიმღერა დავწერო. შეიძლება, რაღაცაზე ვიდარდო და ამაზე აეწყოს მთელი ამბავი, ფილოსოფია. ეს ხომ იდეებია? შეკვეთაც იდეაა. ამ დროს მოდის რაღაც ბგერების “სიგნალი“, რაც მერე ტვინში იხარშება და შესაძლოა, 6 თვის, ერთი წლის მერე დავწერო. ისე, არ არის, რომ იდეას ფუნთუშასავით ვაცხობ. როგორც ვთქვი, ეს იმპულსები, ფლუიდები, იდეებია… მუსიკა ჩემში ღრმა ბავშვობაში გაჩნდა. იმ წლებში მუზები ჩემთან თავისთავად დაბოდიალობდნენ, მაგრამ უკვე იმ ასაკში, როცა შენში რაღაცები წყნარდება და ბალანსდება, ყველაფერს ალაგებ და უკვე იდეების დონეზეც დადიხარ.
– კარიერის დასაწყისში იფიქრებდით, რომ ასეთი აქტიური შემოქმედებითი ცხოვრება გექნებოდათ?
– ერთი წლის ასაკიდან გამომივლენია მუსიკის მიმართ ინტერესი. პატარაობიდან ვმღეროდი, ოჯახშიც სულ კარგი მუსიკა მესმოდა… ასე რომ, რაც შემდგომ გავაკეთე, ეს ყველაფერი ღმერთის საჩუქრის დამსახურებაა… პროფესიაში სიღრმეების, მიმართულების და სირთულეების არ მეშინია.
– ე.ი. ბავშვობაში მეტ-ნაკლებად წარმოსადგენი იყო შემდგომი მუსიკალური კარიერა?
– არ მიფიქრია, რომ წარმატებული კარიერა უნდა მქონოდა. თვითდინებით ვმღეროდი, ღვთისგან ნაჩუქარი ნიჭი იმის საშუალებას არ მაძლევდა, ასე არ მემოქმედა. უბრალოდ, სულ დინამიკაში ვიყავი და კარიერაზე არ მიზრუნია. ჩემს ამ პროდუქტიულობაზე იმ მომღერლებმა იზრუნეს, ვინც ჩემს სიმღერებს მღეროდნენ. ისინი გაჩერების საშუალებას არ მაძლევდნენ, თორემ მე შეიძლება, მეზარმაცა და ამდენი არ დამეწერა.
– რა მოთხოვნები გაქვთ მომღერლის მიმართ, რომელიც თქვენს სიმღერას ასრულებს?
– სმენა, რიტმი, გული, ნამუსი, სინდისი, ადამიანობა, გემოვნება უნდა ჰქონდეს. ბევრი რამ არის, რაც მას სჭირდება…
– მომღერლისთვის სიმღერაზე უარი გითქვამთ?
– კი, რა თქმა უნდა.
– სწყენია?
– ალბათ, არ ვიცი… კატეგორიული უარიც არ ყოფილა, – ვნახოთ, ასეთი ყოფილა ჩემი პასუხი და მერე არ დამიწერია. ვისზეც არ მომდის სურვილი, რომ დავწერო, ძალით ვერ დავწერ, არ შემიძლია.
– იმ ადამიანს წყენა თუ გამოუხატავს, უგრძნობინებია თუ არც შეუმჩნევია?
– არა, არავის ვერჩი, ის ადამიანი შემდეგში, შეიძლება, როგორც პროდიუსერს, სხვა პროექტში ჩამირთავს. ყველას ხომ ვერ ექნება შენი სიმღერა. ხომ ასეა?!
– კარიერული თვალსაზრისით რამეს ხომ არ ნანობთ?
– კი, ვნანობ, – უნდა მემღერა და პარალელურად მეწერა. მე წერა ავირჩიე, არადა, პირიქით უნდა მოვქცეულიყავი, მაგრამ ეს ჩემმა ოჯახმა და მისმა მოთხოვნებმა განაპირობა, იმ რეალობამ, რაშიც ვცხოვრობდი. მაშინ ასე იყო საჭირო, ასე იყო კომფორტული და გამოსავალიც ეს იყო, რომ ჩემს პროფესიას სულ არ ჩამოვშორებოდი.
– მგონი, არც არაფერი დაგკლებიათ…
– არა, წლები სახლში ვიჯექი და ჩემს სიმღერებს არ ვმღეროდი. არ იყო სწორი ნაბიჯი. ღმერთი რომ დაგაჯილდოებს და ერთხელ მოგცემს სიცოცხლეს, როგორც საჭიროა, უნდა გამოიყენო და წლები სახლში არ უნდა გაატარო.
– ამ შეცდომის გამოსწორება ახლაც შეიძლება.
– არა, ახლა აღარ…
– ყველაფერს თავისი დრო აქვს?
– ასე მგონია.