Միշել Ալեքյան. Իմ կինն իմ ընկերն է

Կիրակի: Հոգնած ու տանջված կիրակի: Առաջվա կիրակիներից տարբերվող: Մինչ ամուսնանալն ինձ համար չկային կիրակիներ, երկուշաբթիներ, երեքշաբթիներ... բոլորը օրերը նույնն էին: Երաժիշտ, արվեստին նվիրված տղա` էլ ինչ կիրակի: Ինչևէ. լոգարանից դուրս եկա: Բջջայինս դրել էի լիցքավորման, բայց ինչպես միշտ լիցքավորիչը  կողքին դրված էր, որովհետև կինս թեյնիկն էր միացրել: Չէ որ պիտի եռացրած ջուր լինի, գուցե զույգ երեխաներիցս որևէ մեկը, կամ ինչու ոչ՝ երկուսն էլ գիշերն արթնանան ու կաթ խմել ուզեն, իսկ նրանք միշտ են արթնանում, ու կինս ամեն երեկո հոգատարությամբ ու սիրով նախապատրաստում է: Միացրի հեռախոսս. հաղորդագրություն  ունեմ՝ մրցույթ "Իմ կինն իմ ընկերն է" խորագրով. կինս է ուղարկել: Ախր ինչ գրեմ: Վառեցի սիգարետս, մի քանի րոպե հետո սենյակն արդեն պատվել էր ծխի թանձր մշուշով, բայց ես առաջվա պես նստած էի մաքուր թղթի առջև: Լավ Միշ, մի կողմ դիր ծուլությունդ ու սկսիր գրել, թող հոգնած ու  երազանքներով քնած կինդ առավոտյան արթնանա և երեխաներին պահելու քաոսի մեջ տեսնի ՙստեղծագործությունդ՚, կուրախանա՞, երևի կուրախանա: Նորից վառեցի սիգարետս, այնքան բան կարող եմ գրել կնոջս մասին, որ թուղթը չի հերիքի: Իմ կինը, իմ սերը, իմ ամենահարազատն ու թանկը՝ իմ Ալլան: Փոքրամարմին մի էակ՝  գանգուր մազերով ու խենթացնող հայացքով, այդպիսին է նա: Երաժշտություն. մի աննկարագրելի քաղցր ու դրախտային երաժշտություն էր իմ ականջներում  երբ  տեսա նրան, երևի մեր սերն այդպես ազդարարվեց:

Ընկեր, ընկերություն, դա մեծ աշխարհ է, որը ես տեսել եմ և տեսնում եմ  հիմա: Իմ ընկերը երաժշտությունն էր, իմ գիթառը: Այ՜ո, էր: Երաժշտությունն էլ, գիթառն էլ իրենց տեղը զիջեցին կյանքիս ընկերոջը: Եվս մի սիգարետ:

- Քիչ ծխի, Մ՜իշ, - ասելու է նա առավոտյան:

Ընկերը այդպես չէր ասի, բայց նա ասում է:

- Նա ընկերոջից վատ՞ն է:
- Ո՜չ:
- Միշ, - կամացուկ, որպեսզի երեխաները չարթնանան, - արի քնի, վաղը աշխատանքի ես:

Ընկերը այդպես չէր ասի, իսկ նա ասում է, իսկ նա ուրիշ է:

- Նա վատ՞ն է ընկերոջից:
- Ո՜՜չ:

Առավոտյան զարթուցիչս կխփի, ես կանջատեմ այն, որպեսզի չարթնացնեմ երեխաներին ու էլի կքնեմ: 10 րոպեից քնաթաթախ արևս կարթնացնի ինձ.

- Միշ, կուշանաս:

Ընկերը այդպես չէր ասի:

- Նա վատ՞ն է ընկերոջից:
- Ո՜չ:

Կգնամ աշխատանքի, երեկոյան կգամ տուն, նա  ինձ կդիմավորի, կարոտած կհամբուրի :

- Ինչ լավա, որ շուտ եկար, երեխաները էլի չեն քնել, - կասի ու կսկի պատմել նրանց այսօրվա արկածների մասին:

Ու մոռանալով աշխարհում ամեն ինչ, մենք ծիծաղով կհիշենք մեր փոքրիկների ամեն մի շարժումը, ամեն մի խոսքը, ու կդառնանք աշխարհում ամենաերջանիկը: Ապա երկուսով կանցնենք ամենահաճելի, ամենալավ գործին` երեխա պահելուն: Գործ, որը ոչ թե հոգնեցնում է, այլ բազմապատկում է ուժդ ու եռանդդ:

Հեռախոսս զանգեց, նա էր: Վազեցի սենյակ: Չհամբերելով առաջ եկավ:

- Ի՞նչի չես գալիս:
- Գալիս եմ Ալ, մի հատ էլ ծխեմ ու կգամ:
- Ի՞նչ ես անում :

Ծիծաղելով նայեց դեպի խոհանոց, հասկացավ ինչ եմ անում: Քթի տակ ժպտալով հետ վերադարձավ սենյակ:

- Գալիս եմ Ալ, մի հատ էլ ծխեմ ու կգամ:

Ընկեր՞, չ՜է, սխալ է ասել, իմ կինն իմ մի մասնիկն է: Նա օդ ու ջուր է, ապրելու իմաստ, նա ավելի է քան ընկերը: