Ադրիանե Օհանեսյան. «Երբեմն արտասվել աշխատանքի ընթացքում»
Աշխարհի լքված անկյուններում պատերազմն ու հակամարտությունները լուսանկարած հայազգի Ադրիանե Օհանեսյանը արժանացել է ֆոտոլրագրության ասպարեզում հեղինակավոր Anja Niedringhaus Courage 2016 մրցանակին:
Anja Niedringhaus Courage մրցանակը, որը ենթադրում է $20 հազ. պարգեւատրում, ստեղծվել է Կանանց մեդիայի միջազգային հիմնադրամի (International Women’s Media Foundation) կողմից՝ ի հիշատակ Associated Press գործակալության ֆոտոլրագրող, Պուլիտցերյան մրցանակակիր Անյա Նիդրինգհաուսի, որը երկու տարի առաջ զոհվեց Աֆղանստանում իր մասնագիտական պարտականություններն իրականացնելիս:
[[gallery1]]
Մրցանակը շնորհվում է համաշխարհային թեմաներ լուսաբանող կին ֆոտոլրագրողներին:
Ադրիանե Օհանեսյանն արտահաստիքային ֆոտոլրագրող է, որը ներկայում բնակվում է Նայրոբիում: Նա ծնվել է Նյու Յորքում, սովորել Կոլորադոյի քոլեջում եւ Լուսանկարչության միջազգային կենտրոնում: Նրա ֆոտոխցիկը ֆիքսել է Սուդանի, Հարավային Սուդանի եւ Դարֆուրի հակամարտությունները, իսկ լուսանկարները տպագրվել են The Wall Street Journal, National Geographic, Time պարբերականներում:
«Իմ լուսանկարները փաստագրում են այն, ինչին ես ականատես եմ եղել աշխարհի կողմից մոռացված վայրերում: Ես հուսով եմ, որ մարդիկ, որոնց ես լուսանկարել եմ, կզգան, որ իրենց լուսանկարներն արտաքին աշխարհին պատմում են իրենց կյանքի հանգամանքների մասին»,- ասում է Ադրիանե Օհանեսյանը:
Հայազգի ֆոտոլրագրողը հույս ունի, որ իր լուսանկարները սթափության կոչ կլինեն աշխարհի համար:
[[gallery2]]
«Լուսանկարչություն սովորելու ընթացքում հասկացա, թե ինչպես կարող է իմ ֆոտոխցիկն օգնել ինձ՝ մուտք գործելու մարդկանց կյանք եւ բացահայտելու այն: Հենց այդպես ես սկսեցի լուսանկարել: Լուսանկարչությունը դարձավ այն դուռը, որն ինձ առաջնորդեց դեպի մարդկանց կյանքը»,- DW-ին պատմել է Ադրիանե Օհանեսյանը:
Նա այն քիչ լուսանկարիչներից է, ում կադրերից օգտվել են ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը եւ Միջազգային քրեական դատարանը:
«Ես իսկապես որոշ հետաքրքրություն նկատեցի իմ աշխատանքի նկատմամբ այդ ազդեցիկ մարդկանց կողմից, եւ սա իսկապես հրաշալի է, սա իսկապես կատարյալ լուծում է»,- պատմում է լուսանկարիչը:
Խոսելով իր աշխատանքի ամենաբարդ կողմերի մասին՝ նա ասում է.
«Կարծում եմ՝ ամենադժվարն այն գիտակցումն է, որ աշխատում ես բազմաթիվ խոչընդոտների հետ: Երբեմն ես իսկապես ինձ անզոր եմ զգում, բայց հույս եմ փայփայում, որ իմ լուսանկարները կարող են որոշակիորեն փոխել իրավիճակը, մարդկանց ուշադրությունը հրավիրել այն ամենի վրա, ինչ կատարվում է մեր շուրջ»:
[[gallery3]]
Չնայած ռազմական ֆոտոլրագրողները հիմնականում տղամարդիկ են, Ադրիանե Օհանեսյանը չի վախենում պատերազմի սարսափը լուսանկարելուց:
«Կարծում եմ՝ այնտեղ, որտեղ ես աշխատում եմ, ամեն ինչ նման է պայքարի, եւ երբեմն ես զգում եմ, որ կարող եմ անել բաներ, որոնք չեն կարող անել տղամարդ լուսանկարիչները, եւ հակառակը: Երկու դեպքում էլ, մենք կարող ենք օգտագործել մեր սեռը մեր օգտին: Կարծում եմ՝ իրավիճակներում, երբ դրությունը կարող է միանգամից լարվել, կին լինելն օգնում է: Օրինակ, Սոմալիում, ես կարողացել եմ ներկա գտնվել ծննդաբերություններին եւ վիրահատություններին: Եթե տղամարդ լինեի, դա երբեք հնարավոր չէր լինի»:
Լուսանկարիչը խոստովանում է, որ երբեմն ստիպված է եղել հուզվել, արտասվել աշխատանքի ժամանակ, օրինակ՝ երբ տեսել է, թե ինչպես է երեխա մահանում:
«Արցունքներ եկան աչքերիս, երբ լուսանկարում էի դա: Իհարկե, որոշ ժամանակ անց, երբ դադար ես վերցնում այդ դեպքերից հետո, կարողանում ես ուշքի գալ, բայց, այո՛, ես ստիպված եմ եղել նաեւ արտասվել աշխատանքիս ընթացքում»,- ցավով նկատում է Ադրիանե Օհանեսյանը: