Լիլիթ Լ.Ղազարյան. Երկրորդ շանս

- Մամ, տես, Էյֆելյան աշտարակը...

Աղջկաս հիացմունքն ընդհատվեց, երբ ես.

- Չէ, այն սուր աշտարակն իրականում Էյֆելյան աշտարակը չէ:

Հետո միտքս շարունակվեց, բայց արդեն լուռ. «Չէ, հաստատ Էյֆելյան աշտարակը չէ: Եթե Փարիզի սուրը խորհրդանշում է արդյունաբերական ու գիտական հարյուրամյակ, ապա այս սուրը լրիվ այլ հարյուրամյակ է խորհրդանշում»:

Բայց ինչպե՞ս երեքամյա փոքրիկին կրողը դարձնել այն հարյուրամյակի, որ դատապարտման ու ճանաչման ծարավով է ներծծված, ալ կարմիրից բացի ի՞նչ գույնի շրջանակ ընտրել` այս ամենը ներկայացնելու համար: Ու երբ հարմար ուրիշ գույն չգտնվի, ի ՞նչ պատասխանել, երբ հնչի.

- Ինչու՞ կարմիր:

Թող մնա, հետո կպատմեմ: Հետո, երբ նորը կառուցվի: Հինն ու նորը կխառնեմ իրար, կպատմեմ:

Ու նորը պիտի կառուցվի... էլի սուր, բայց այս սուրն արդեն խորհրդանշելու է այլ հարյուրամյակի սկիզբ: Ներկայացման շրջանակի գույնն այս անգամ երկմտանքի առիթ չի տալու: Դե հա, էլի ալ կարմիր է լինելու, ու ալ կարմիրն արյուն չի նշանակելու:

Աշտարակը, որ նոր ենք կանգնեցնելու ու որ հաղթանակ է խորհրդանշելու, այս անգամ սեփական ճակատագիրը տնօրինելու իրավունքով է ներծծված լինելու:

ժամանակակից աշխարհում հայ ազգին մարդու պատկանելության հոմանիշը նոր սուրի «շինարարն» է լինելու:

Արագ, բայց ամուր կառուցելու պատասխանատվությունը շատ շուտ «շինարարությունն» ավարտին է հասցնելու:

Իսկ ավարտն այդ հնարավորությունների սկիզբն է դառնալու:

Իսկ հիմա գրախանութ պիտի գնալ...

Հայաստանից հեռու ապրող քրոջս աղջկան Թումանյանի հեքիաթները նվեր կուղարկենք:

Ու երբ ամռանը Հայաստան գան, էն շոգ երեկոյան մեր տանը Թումանյանի էն նույն գրքից երկու քույրիկներն իրենց ամենասիրելի հեքիաթը կընտրեն ու փոքրիկ ներկայացում կբեմադրեն:

Ու հայերեն կհնչի.

- Ողջու˜յն, մեր փոքրիյկ թատրոնի` բազմոցին սիրուն շարված հանդիսատես:

Հայաստանից հեռու ապրող էն փոքրիկ աղջիկը կշարունակի ու էլի հայերեն.

- Այսօր կտեսնեք բեմադրություն` ըստ Թումանյանի «Ամենից լավ տունը» հեքիաթի:

Կբարձրանան երևակայական ալ կարմիր ու ծանր վարագույրները:

Ներկայացումը սկսված է...