Ժաննա Ռզյան. Երկրորդ շանս կամ ու՞մ է պատկանում Հայկական աշխարհը
«Երկրորդ շանս կամ ու՞մ է պատկանում Հայկական աշխարհը» արտահայտությունը բավականին երկար մտածելու տեղիք է տալիս։ Այսօր քաղաքական-տնտեսական ծանր հոգեբանական ապրուներ ունեցող հայ ժողովուրդը շատ անգամներ է արտահայտում «Երկիրը երկիր չի» արտահայտությունը։ Հասկանալի է.... Ցավալին այն հանգամանքն է, որ այսօր ժողովրդիս մեծ մասը չունի կայուն աշխատանք, ընտանիք պահելու հնարավորություն։ Ասյօր երեխաների գրեթե 90% տոկոսը չի ստանում բավարար սնունդ զարգանալու ու առողջ մեծանալու համար։ Այդ ամենը իսկապես սոսկալի է։ Ես՝ որպես ապագա մայր, զինվորի մայր ցավով եմ արտահայտում այս ամենը, որովհետև տնտեսական ճգնաժամը շատ երեխաների զրկում է մանկական բերկրանքն ապրելու հնրավորությունից։ Շատ ծնողներ չկարողանալով դիմագրավել դաժան սովին հրաժարվում են իրենց իսկ զավակներից։ Սոսկալի է։ Ինչպե՞ս չարտահայտեն «Երկիրը երկիր չի» արտահատությունը, ինչպե՞ս... Սա այլ հարց է մեկ այլ հարցի տակ թաքնված։ Ինչպե՞ս ելք գտնել, ինչպե՞ս ճանապարհ հարթել. թվում է թե չկա տեսլական, թվում է թե չկա հույս։ Բայց պատմության արյունոտ էջերն այլ բան են մեզ ասում, որ կա ազգ, կա և հավատ։ Հենց այդ հավատը մեկը մյուսի նկատմաբ համախմբեց մի փոքր բռունցքի մեջ մի մեծ գորովով ազգի՝ Իմ Ազգին, Հայ Ազգին։ Այս օրերին բուռն ընթացող հակամարտությունը թույլ չտվեց և ոչ մի հայի հիշել ճգնաժամը, ծանր ապրելակերպը։ Անխաղաղ պատերազմական դրության մեջ այն ոգին՝ հզոր մարտական ոգին, որ տիրում է և երիտասարդի, և տարեց վետերանի մեջ, մարդուս սթափեցնում է, և ճանապարհ ցույց տալիս՝ հույսի ու հավատի ճանապարհ։ Կա ճանապարհ, կա հնարավորություն ու պետք է ամուր բռնել մեր երազանքները ու կայուննության մասին պատկերացումները, որ դարավոր պետականության համար պայքարած, ցեղասպանությունն ապրած հայ ազգը մի օր մեր երիտասարդությանս շնորհիվ կկանգնի ոտքի, ու փառքով ու պատվով ամեն հարցում կկարողանա քայլել հաղթական քայլերով։
Ես՝ որպես հայրենադարձի թոռ, լավ կարողանում եմ արժևորել «Հայրենասիրություն» հասկացությունը։ Այս հասկացությունը ոչ թե մենք ձեռք ենք բերում , այլ երևի թե ծնվում ենք մեր արյան մեջ, որը ավելի հասունանում է մեզ հետ, ինչպես մենք տարիների ընդացքում։ Ցեղացպանությունը միգուցե շատ է կոտրել հայոց ազգին։ Կորցրել ենք 1.5000000 հայություն, սակայն այն փաստը որ ոչ մի թուրք-ասկյար հային չկարողացավ թանգարանային նմուշ դարձնել ուղղակիորեն հպարտանալու տեղիք է տալիս, եթե մեկ նմուշ էլ մնացած լինեինք,անգամ այդ ժամանակ, վստահաբար, թուրքը էլի կտարակուսեր, որովհետև մենք օժտված ենք Երկնային ոգով, հավատի, անպարտելիության ոգով։
Չեմ տեսել ցեղասպանություն, բայց մենք 1915 թ-ից հետո ծնված հայազգիներս սփռված աշխարհով մեկ ծնվում ենք մեծ ցավն զգալով, տեսնլով մեր ապուպապերի դաժան ու անդառնալի ցավը։ Սա մեր ազգի պատմությունն է դաժան, բայց մյուս կողմից սթափեցնող, որ ցավը երբեք մեզ չի կոտրել, այլ միավորել ու համախմբել է։ Այդ նույն ցավը մեզ այսօր էլ է պարուրել։ Ցավ, որ շատ կյանքեր ետ չեն բերի, շատ հայրեր իրենց դստրերին չեն գուրգուրի, ու շատ հայրեր՝ որդիների չեն սաստի։ Շատ երիտասարնդներ չեն իմանա ինչ կարոտով թողեցին իրնեց ծնողին, ու չիմացան այդ նույն ծնող դառնալու քաղցրությունը։ Ես չեմ ասում, ցավը, այդ անդառնալի ցավը, մենակ մեր ազգինն է, այլ ամբողջ ժողովուրդներինը։ Այդ միևնույն, միգուցե ապրումերով ու մտածելակերպով տարբեր ենք մենք հայերս, թուրքերն ու ազերիները, բայց նրանք էլ են մարդ արարած Արարչի կողմից ստեղծված ու իրանց ցավն էլ է ցավ, կորուստն էլ՝ կորուստ։ Պետք է համախմբվել, պետք է միասնաբար գոչել, որ այլևս ոչ մի երիտասարդ լինի դա հայ, թե ազերի պատերազմ չի ուզում, կիսատ գործը ավարտել չի ուզում։ Ես կշարունակեմ հուսալ ու սպասել այդ օրվան, որ մեր ծիծաղները այլևս չեն մարի , մանկան ճիչերը չեն դադարի։ Մտածենք մեր Երկրորդ հնարավորության ճանապարհը հստակեցնելու մասին։ Մտածենք թե այսօր մեր ազգը ում ձեռքերում է՝ երիտասարդներիս, մատղաշ սերնդի, թե ուղղակի այդ հարցի պատկերացումները չունենք։
Մենք Սփյուռք- Հայսատանն մեկ ազգ ենք մեկ բռուցնքի մեջ ու ունենք հնարավորություն տեսնել մեր երազած Հայաստանը։ Եկեք չհապաղնեք ու հաստատենք «Հասյաստանը մենք ենք», «Հաղթանակը մենք ենք»։ Մենք ենք Ճանապարհը ու հույսը Հայ ազգի։