Նարե Հակոբյան. Երկրորդ շանս կամ ու՞մ է պատկանում Հայկական աշխարհը
Հայ ժողովուրդը կազմավորվել և իր պատմական զարգացումն է անցել Հայկական լեռնաշխարհում: Լինելով ամենահին ժողովուրդներից մեկը (հայ ժողովրդի պատմության սկիզբը ընդունված է համարել մ.թ.ա 2492թ. ), հայ ազգը չի կորցրել իր ազգային էությունը, ոգին, մշակույթը, իր «ես»-ը:
Ի սկզբանե շրջապատված լինելով նենգ ու դրուժան հարևաններով, դարեր շարունակ հալածվել ու խոշտանգվել ենք, կրել ոսոխի ցասումն ու բիրտ վայրագությունները: Բայց անցել են դարեր, անցել ժամանակներ ու հայը մնացել է հայ, մնացել կանգուն, ինչպես Մասիս սարը, որը, թեև մնաց մեր սահմաններից դուրս, բայց հպարտ ու վսեմ հսկում է իրեն սնած ու պահած ժողովրդին:
Մենք չենք կարող կորցնել Հայկական աշխարհը, քանզի մեզ արմատները այնքան խորն են, որ ոչ մի թշնամի չկարողացավ պառակտել այն, իսկ մեր արյունը` այնքան կարմիր, ինչպես որդան կարմիրը, որ չխամրեց կտավներում, մնաց դարերով ու ապրեցրեց դարերով:
Մենք ենք մեր երկրի տերը և մեր սեփական ճակատագիրը մենք ենք տնօրինում: Այն մարտական ոգին ու շունչը, որ ապրում է մեր մեջ, այն ուժը, որ գալիս է մեր նախնիներից, այն հավատը, որ մեր պապերն են սնել ու սնեցրել մեր մեջ չի կորչի երբեք:
Երիտթուրքերի անհագ տենչը վերացնելու ու բնաջնջելու մեզ , վերացնելու հայ անունը ամբողջ աշխարհից, ձախողվեց, հայը մնաց, հայը ապրեց : Եվ ծնվեց հայության երկրորդ շանսը ապրելու ու արարելու համար, ավելի արժևորելու ու գնահատելու սեփականը, ազգայինը: Մեծ եղեռնից մազապուրծ եղած հայությունը սփռվեց աշխարհով մեկ, ձևավորվեց Սփյուռքը:
Եվ հիմա` ժամանակակից աշխարհում, երբ հայը անցավ այն ամենասարսափ ու դաժան ճանապարհներով, պարտավորեցնում է երբեք չլքելու սեփական հողը, սեփական երկիրը, չմոռանալու «հայ» վեհ կոչման մասին:
Շատ կցանկանայի, որ չլիներ Սփյուռք, Արևմտյան Հայաստան, Հայաստան անջատումները, լիներ մեկ միասնական ու ամբողջական երկիր` Հայաստանի Հանրապետություն անվան ներքո, որ ամբողջ հայ ժողովուրդը և հայոց ազգը լիներ միասնական ու «ապրեր մի տանիքի տակ»:
Կարծում եմ` Սփյուռքը ինչպես հիմա, այնպես էլ տարիներ անց լինելու է Հայաստանի կողքին, նրա մի մասը` ավելի հզոր ու ուժեղ: Եվ, իհարկե, մեզ միավորելու է հայոց լեզուն ու մշակույթը, քանի որ սա ամենամեծ հարստությունն է, որն էլ ազգապահպանման հիմնական միջոցն է :
Մենք ամենքս հանդիսանում ենք Հայկական աշխարհի իրական տերերը, մենք ենք մեր երկրի ներկան ու ապագան: Ուստի կապը Սփյուռքի հետ անհրաժեշտություն է, քանի որ միայն միասնականությամբ ու համախմբվածությամբ ենք կարող լինել ու դառնալ ավելի հզոր, ավելի անկոտրուն:
Չմոռանանք նաև քրիստոնեական արժանիքների մասին, որն ևս կապող օղակ է Հայաստանի և Սփյուռքի միջև: Աշխարհում առաջինը քրիստոնեություն ընդունած ազգը վսեմ է, արժանավոր, որն աշխարհին դեռ ասելիք ունի:
Եվ, եթե Հայաստան- Սփյուռք կապը լինի ավելի ուժեղ ու հզոր Արևմտյան Հայաստանի մասին բոլոր երազանքները ի դերև կելնեն` դառնալով իրականություն, քանի որ մենք անհաղթ ենք, մենք քաջ ենք, մենք ՀԱՅ ենք: