Աստղիկ Հակոբյան. Գաղտնիքները գաղտնի են ու կանաչ
Մյունխենում հայտնվելու երկրորդ տարում ես տեղափոխվեցի մի տուն, որտեղ ինձ բաժին էր ընկել Einliegerwohnung-ը: Այպես գերմանացիներն անվանում են մեծ տան մի հատվածում`սովորաբար առաջին կիսահարկում գտնվող բնակարանները, որոնք այնքան էլ լուսավոր չեն:
Ես այստեղ տեղափոխվելու հենց առաջին օրը տանտիրուհուց խնդրեցի մուգ վարագույրներ: Կինը մի քիչ զարմացած, բայց գերմանական քաղաքավարության բոլոր կանոններով բերեց վարագույրներն ու գնաց:
Իմ փոքրիկ բնակարնում բոլոր իրերի ու նկարների տեղերը որոշել ու իրերս դասավորել ինձ օգնեց 8-ամյա Լուիզան, ով այս տան ամենահետաքրքրասեր ու պատրաստակամ մարդն է ու առանց որի տանը համարյա ոչինչ տեղի չի ունենում:
Մենք աշխատում ենք, մաքրում, դասավորում ու քննարկում հնարավոր ամեն բան աշխարհի երեսին: Ես մոռանում եմ բոլոր էն տղաների անունները, ում ինքը սիրահարված է եղել, Լուիզան նեղանում է ու նորից պատմում, փորձում է բոլոր շորերս, անկեղծ զայրանում էն փաստից, որ ես օրագիրս հայերեն եմ գրում ու ինքը չի կարող այն կարդալ, բայց մեկ է՝ քաղցրավենիքի տուփից ինձ համար առանձնացնում է բոլոր կանաչ կոնֆետները, որովհետեւ ես կանաչ գույնն եմ սիրում:
Երեկոները Լուիզիկը ոտաբոբիկ, բարձն ու իր ծնվելու օրը հորից նվեր ստացած քանդված, պատառոտված խաղալիք փիղը գրկած ինձ մոտ է իջնում՝ ամեն անգամ ճշտելու՝ արդյոք մեր գաղտնիքը դեռ գաղտնիք է: Իսկ ես աշխատանքի թեժ պահին պարզվում է՝ ինչ-որ մի օր ասել եմ, որ աշխարհի բոլոր երեխաներից ամենաշատն իրեն եմ սիրում:
Երբ դրսում մի քիչ տաք է լինում մենք հեծանիվներով գնում ենք տնից ոչ հեռու գտնվող այգին ու միասին կերակրում ենք այստեղի բադերին ու ճնճղուկներին:
Իմ գաղտնիքի կապուտաչյա տիրուհին հատկապես հետաքրքրասեր է դառնում, երբ ես ջրի ափին մի քիչ երկար եմ նստում: Պտտվում է կողքերս հազար հարց տալիս՝ իր ասելով փորձում է պարզել ինչու եմ տխուր:
Հետո Մյունխենում սկսում են անձրեւները, իսկ դա նշանակում է, որ անձրեւը շաբաթներ կարող է տեւել: Ես շատ քիչ եմ լինում դրսում: Իմ ազատ օրերին գրեթե դուռը չեմ բացում, երբեմն չգիտեմ էլ օրը երբ է սկսվում եւ երբ ավարտվում, որովհետեւ վարագույրներս միշտ փակ են:
Լուիզան մի քանի անհաջող փորձ է անում ինձ հետ նկարել, գործել ու թղթից ինչ-որ բաներ սարքելու: Հետո հանձնվում է վերջնականապես ու գնում՝ մի քանի օր չգալով անգամ մեր գաղտնիքի գաղտնի լիենելու փաստը ճշտելու հետեւից:
Երբ անձրեւները դադարում են, նորից է հայտնվում՝ թե ճնճղուկներին կերակրելու համար լավ եղանակ է: Լսելով իմ հնարած պատմությունները դասերի ու նյութերի մասին, որ արագ պիտի կարդամ, հիասթափված գնում է:
Մի օր առավոտյան երբ հերթական անգամ առանց ժամի մասին գաղափար ունենալու բացում եմ աչքերս, վառում ննջասենյակիս լույսը ու ձեռքս պարզում, որ մահճակալիս կողքին դրված փոքրիկ պահարանի վրայից վերցնեմ գիրքս, ինչ-որ բաներ եմ նկատում դրա վրա, նստում եմ տեղումս եւ ուշադիր նայում. պահարանի վրա կանաչ ճնճղուկներ են դաջված:
Ես ու Լուիզիկը այլեւս նույն տանը չենք ապրում, բայց ես առավոտյան արթնանալիս առաջին բանը, որ անում եմ սենյակիս վարագույրը մի կողմ տանելն ու պատուհանը բացելն է: Վերջին անգամ, երբ օգնում էր ինձ հերթական տեղափոխությանս ժամանակ, արդեն 9-ամյա իմ ամենամեծ գաղտնիքի տիրուհին վերջում ասաց, որ ոչ միայն մարդկանց վատ տրամադրության, այլեւ սպիտակ պատերով սենյակների հետ չի համակերպվում ու երբ մի օր իր օրապահիկից այնքան գումար հավաքել կարողանա, որ այն բավականեցնի ներկ գնելուն, սենյակս կանաչ պիտի ներկի: