Հալեպի մի մասնիկ` Երևանում. սիրիահայերը փորձում են նոր կյանք սկսել
Երևանի մետրոյի «Հանրապետության հրապարակ» կայարանին հարող տարածքում բացվել է հալեպցիների շուկա: Այն վայրը, որտեղ սիրիահայերն զբաղվում են առևտրով, անմիջապես ստացել է «Հալեպի շուկա» ոչ պաշտոնական անվանումը:
10 ամիս առաջ Պետրոս Քիրազյանը վարձակալել էր «Հանրապետության հրապարակ» կայարանի անցումում գտնվող տաղավարներից մեկը: Հետո հավաքվեցին ծանոթներ, բարեկամներ Սիրիայից, և շատ շուտով տարածքն անվանվեց «Հալեպի շուկա»: «Հալեպում խառատ էի: Աշխատում էի միայնակ և ապահովում էի մեծ ընտանիքը: Նույնիսկ երբ պատերազմն սկսվեց, մենք չէինք ցանկանում մեր տները թողնել: Բայց հետո անջատեցին լույսը, գազը, ջուրը, մեր տներն սկսեցին ռմբակոծել: Մենք հասկացանք, որ հարկավոր է մեկնել: 3 տարի առաջ ընտանիքիս հետ տեղափոխվեցի Հայաստան», - պատմում է Պետրոսը: Այսօր նա վաճառում է Սիրիայից, Լիբանանից և Դուբայից բերվող համեմունք: Ասում է, որ Հայաստանում հարկերը զարմանալու աստիճանի բարձր են: «Հալեպում մենք տարեկան շուրջ 300 դոլարի չափ հարկեր էինք վճարում, իսկ այստեղ մեկ ամսում ստացվում է համանման գումար: Աշխատանք չկա, աշխատավարձը չնչին է, հարկավոր է վճարել տան վարձ, տաղավարի վարձակալության դիմաց, գումարած` կոմունալ ծառայությունների դիմաց աներևակայելի բարձր սակագները», - նշում է Քիրազյանը:
Բազմաթիվ հալեպահայերի նման` պատերազմի պատճառով իր տունը լքել է նաև ոսկերիչ Գևորգ Սուքիասյանը: «Սիրիայում մենք լավ էինք ապրում: Մեկ մարդու աշխատանքով ապահովում էինք 5, երբեմն էլ 10 հոգուց բաղկացած ընտանիքը: Այստեղ հակառակն է: Մեր կանայք երբեք չէին մտածել, որ աշխատելու են: Հալեպցի տղամարդու համար ամոթ է, եթե կինն աշխատում է», - պատմում է Գևորգը: Նա Հայաստանում դարձել է վարսավիր, և չի կարծում, թե երբևէ կվերադառնա ոսկերչությանը: Հայաստանում հնարավոր չէ աշխատել, համատարած խաբեություն է, դավաճանություն», - դողդոջուն ձայնով ասում է Գևորգը: «Մեր ընտանիքը սիրեց այս քաաղքը, բայց եթե այսօր պատերազմը Սիրիայում ավարտվի, մենք վաղն իսկ կվերադառնանք այնտեղ», - հայտարարում է Սուքիասյանը:
«Հալեպի շուկայում արագ սննդի կետ բացած Վահրամ Տեր-Օհանյանն ասում է, որ իր ընտանիքը Հայաստանում լավ է զգում: «Միգուցե 22-ամյա որդիս ցանկանա Հայաստանից մեկնել, սակայն մենք կմնանք», - ասել է նա:
Այս մարդկանց խնդիրները քիչ չեն. տեղական օրենքների չիմացությունը, պատասխանատու գերատեսչությունների անտարբերությունը: «Մեկ ամիս առաջ քաղաքապետարանից թույլտվություն ենք խնդրել մետրոյի մոտ գովազդային վահանակ տեղադրելու համար, մինչ օրս պատասխան չենք ստացել», - պատմում է Պետրոս Քիրազյանը:
ԱրմԻնֆո-ին չհաջողվեց այդ առնչությամբ բանավոր կամ գրավոր որևէ տեղեկություն ստանալ Երևանի քաղաքապետարանի մամուլի ծառայությունից:
Այսպիսի պատմությունները մերօրյա Հայաստանում քիչ չեն: Ոչ սեփական կամքով իրենց տները լքած մարդիկ, ովքեր հայտնվել են մեկ ուրիշ պատերազմի` հանուն գոյատևման պատերազմի դեմ հադիման: Ամենևին չէինք ցանկանա, որ հալեպահայերն ստիպված հեռանային Հայաստանից` հիասթափված և հուսահատված: