Джиованни Туба
Қарт Джиовaнни Туба қаршадай күнінің өзінде-ақ теңізді жақсы көріп, жерден жеріп кеткен еді: — қиыла қараған қыз жанарындай біресе назданып, момақан тартып, біресе құмарлыққа бой ұрған әйел жүрегіндей буырқанып жататын осы бір көк жайқын, балық баласы пысқырып та қарамайтын күн сәулесін сіміріп жайнаған алтын нұрмен өбіссе де, көзді ұялтқан көркемдіктен өзге дәнеме иімейтін осы бір жапан,— өзінің қиыр-қиянына жүзуге адамды қатты аңсатып, әлдене жайында мәңгі-бақи жыр шерткен осы бір зұлым теңіздің аспаннан ылғалды сонша мол тілеп, адамның берекелі еңбегіне қатты құштарланған тастақ әрі меңіреу жерден алары көп болса да, берер қуанышы тым-ақ аз!