Փշաքաղվել կարելի է. միայն իմանաք..

Գագիկ Ծառուկյանի կինն Աննա Հակոբյանի հիմնադրամին նվիրաբերել է 12 մլն դրամ

ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի տիկնոջ՝ Աննա Հակոբյանի կողմից ղեկավարվող «Իմ քայլը» հիմնադրամը իր պաշտոնական կայքում հրապարակել է նվիրատուների ցանկը:

Խոշոր նվիրատուների եռյակը գլխավորում են Անժել Հարությունյանը՝ 48 մլն դրամ, Ջավահիր Ծառուկյանը՝ 12 մլն դրամ, ֆինանսների նախկին նախարար Գագիկ Խաչատրյաը՝ 5 մլն 930 հազար դրամ:

Ստորև ներկայացնում ենք նվիրատուներին և նրանց կողմից փոխանցված գումարի չափը:

Արամ Խաչատրյան՝ 67€ Վարդան Ավագյան՝ 10,000֏ Լիլիթ Կարապետյան՝ 300,000₽ Վարդան Վարդանյան՝ 10,000,000֏ «Ասյութ» ՍՊԸ՝ 20,000֏ Մաքսիմ Բողոսյան, Մարկո Բողոսյան, Մարտինա Բողոսյան՝ 24,975$ Commonwealth Casualty Company՝ 4,994$ «Մարտիրոս Սարյան» ստեղագործական միություն՝ 3,000$ «Հայկական Բարեգործական Ընդհանուր Միություն» Շվեյցարիայի կոմիտե՝ 9,980$ Վահրամ Դավթյան՝ 10,000,000֏։

Մոսկովյան գալա միջոցառման հասույթ՝ 1,447,506֏ Վահե Գաբրաշ՝ 25,000$ Ժան Պողոսյան՝ 24,945$ Վարդան Ավագյան՝ 10,000֏ Սարգիս Մարանջյան՝ 1,198$ Ջավահիր Ծառուկյան (նպատակային՝ Քայլ առ Քայլ ծրագիր)՝ 12,000,000֏։

«Ա․ Սպենդարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոն»՝ 1,000,000֏ Վահագն Դավթյան՝ 10,000,000֏ Անանուն (նպատակային՝ զինհաշմանդամների վերականգնողական բուժում)՝ 400,000$ Մանվել Ալեքսանյան՝ 200,000֏ «Մեգասպորտ» ՍՊԸ՝ 5,930,940֏ Վարդան Ավագյան՝ 10,000֏։

Դավիթ Խաչատրյան (աճուրդից հավաքված հասույթ, նպատակային՝ կրթական ծրագրեր)՝ 1,522,000֏ Անանուն՝ 4,500,000֏ Անանուն՝ 10,000֏ Անանուն՝ 3,000,000֏ Մերի Ավագյան՝ 5,000֏ Վահագն Ավետիսյան՝ 10,000,000֏ «Արևակն» ՍՊԸ՝ 1,000$ Գոհար Գալստյան՝ 10,000֏ Անանուն (Նպատակային՝ կրթաթոշակի ծրագիր)՝ 48,350,000֏։

«Դիլիջան Ազգային Պարկ» ՊՈԱԿ՝ 60,000֏ Մոսկովյան գալա միջոցառման հասույթ՝ 6,627,986֏ Անանուն՝ 50,000$ Լիլիթ Կարապետյան՝ 999,306₽ Մոսկովյան գալա միջոցառման հասույթ՝ 6,497,400֏ Հովսեփ Ղահրամանյան՝ 10,000֏ Վարդան Ավագյան՝ 10,000֏։

Ինեսսա Գաբայան՝ 700,000֏ Արմինե Աղայան՝ 675,000֏ Հարություն Պետրոսյան՝ 20,710֏ Վահագն Թևոսյան՝ 252,206֏ Վարդան Ավագյան՝ 10,000֏ «Քյավառ Հեռուստաընկերություն» ՍՊԸ՝ 500,000֏ Լուսինե Բադասյան՝ 400$ Արամ Գրիգորյան՝ 497$ Վահագն Թևոսյան՝ 200,000֏ Դավթյանների ընտանիք՝ 10,656,140֏ Նարինե Աբգարյան (նպատակային՝ կրթական ծրագրեր)՝ 1,800,000֏ Գագիկ Քալանթարյան, Մարտին Սարգսյան՝ 20,000֏։

Արամ Գրիգորյան՝ 494$ Վարդան Ավագյան՝ 10,000֏ Իլոնա Քալանթարյան, Մարտին Սարգսյան՝ 20,000֏ «Քալանթարյան Ֆէմիլի» ՓԲԸ՝ 50,000֏ «Գաջեգործ» ՓԲԸ՝ 100,000֏ Վահագն Թևոսյան՝ 200,000֏ Անանուն, (նպատակային՝ Մեղրիի մանկապարտեզի վերանորոգում)՝ 500,000$ Արամ Գրիգորյան՝ 494$ «Քյավառ Հեռուստաընկերություն» ՍՊԸ՝ 500,000֏, Հասմիկ Խաչատրյան՝ 1,000֏ Գաբրիել Չենբերջյան՝ 25,000$ Սուրեն Մաթևոսյան՝ 100,000֏։

«Պրեմիում Ֆուդ» ՍՊԸ՝ 4,000,000֏ Արա Աբրահամյան՝ 100,000$ Շուշան Ավետիսյան՝ 190,000֏ Անանուն՝ 3,000,000֏ Անանուն՝ 4,000,000֏ «Մոս Ֆիշ» ՍՊԸ՝ 1,000,000֏ Անանուն՝ 15,000,000֏ Անանուն՝ 8,000,000֏ Անանուն՝ 4,000,000֏ Անժել Հարությունյան՝ 48,000,000֏ Անանուն՝ 3,000֏ Անանուն՝ 6,000,000֏ Անանուն՝ 20,000,000֏ Աննա Դրոնովա՝ 9,802₽ Անանուն՝ 10,000,000֏ Վարդան Ավագյան՝ 10,000֏ Ալեքսանդր Արզումանյան՝ 1,983€ Հայկ Ղալումյան՝ 30,000֏ ։

Փշաքաղվել կարելի է. միայն իմանաք, թե ինչ է արել Գագիկ Ծառուկյանի կինը Աննա Հակոբյանի համար

&Edgar Codd worked at IBM in San Jose, California, in one of their offshoot offices that was primarily involved in the development of hard disk systems. He was unhappy with the navigational model of the CODASYL approach, notably the lack of a «search» facility. In 1970, he wrote a number of papers that outlined a new approach to database construction that eventually culminated in the groundbreaking A Relational Model of Data for Large Shared Data Banks.[12]

In this paper, he described a new system for storing and working with large databases. Instead of records being stored in some sort of linked list of free-form records as in CODASYL, Codd’s idea was to use a «table» of fixed-length records, with each table used for a different type of entity. A linked-list system would be very inefficient when storing «sparse» databases where some of the data for any one record could be left empty. The relational model solved this by splitting the data into a series of normalized tables (or relations), with optional elements being moved out of the main table to where they would take up room only if needed. Data may be freely inserted, deleted and edited in these tables, with the DBMS doing whatever maintenance needed to present a table view to the application/user.

In the relational model, records are «linked» using virtual keys not stored in the database but defined as needed between the data contained in the records.
The relational model also allowed the content of the database to evolve without constant rewriting of links and pointers. The relational part comes from entities referencing other entities in what is known as one-to-many relationship, like a traditional hierarchical model, and many-to-many relationship, like a navigational (network) model. Thus, a relational model can express both hierarchical and navigational models, as well as its native tabular model, allowing for pure or combined modeling in terms of these three models, as the application requires.

For instance, a common use of a database system is to track information about users, their name, login information, various addresses and phone numbers. In the navigational approach, all of this data would be placed in a single record, and unused items would simply not be placed in the database. In the relational approach, the data would be normalized into a user table, an address table and a phone number table (for instance). Records would be created in these optional tables only if the address or phone numbers were actually provided.

Linking the information back together is the key to this system. In the relational model, some bit of information was used as a «key», uniquely defining a particular record. When information was being collected about a user, information stored in the optional tables would be found by searching for this key. For instance, if the login name of a user is unique, addresses and phone numbers for that user would be recorded with the login name as its key. This simple «re-linking» of related data back into a single collection is something that traditional computer languages are not designed for.

Just as the navigational approach would require programs to loop in order to collect records, the relational approach would require loops to collect information about any one record. Codd’s suggestions was a set-oriented language, that would later spawn the ubiquitous SQL. Using a branch of mathematics known as tuple calculus, he demonstrated that such a system could support all the operations of normal databases (inserting, updating etc.) as well as providing a simple system for finding and returning sets of data in a single operation.;