دوئل با روند؛ دانستن حق است

محمدرضا رزاقی

دولت بر اساس قانون بودجه، ظاهرا خود را مکلف می داند که سهم خود در شرکتهای بزرگی چون ایران خورو ، سایپا ،فولاد مبارکه و همچنین بانکهایی نظیر بانک تجارت در قالب دارایکم و دوم و سوم منتقل و به مردم واگذار نماید . این مساله به انضمام آزاد سازی سهام عدالت شرایط بغرنجی در بورس بوجود آورده که نیازمند توضیح است تا حقوق ملت تضییع نگردد.

از نظر تحلیلی ارزشمندی سهامهای بنیادی کوچک و غیر دولتی که جزء سبد سهام عدالت نیستند انکار ناپذیر است اما سهامداران از نظر عقلایی سود می خواهند. سهام و سهامداری، ملاکی ( زمینداری ) نیست و ارزش و جذبه آن به تردستی است. اگر وال استریتی ها می خواستند دو ماه صبر کنند تا اوضاع مرتب شود امروز ما نامی از وارن بافت در ذهن نداشتیم . سهامداری دوئل با روندهاست و لذا باید هم سهام دولتی در سبد داشت (بانک تجارت خلیج فارس و فولاد ) هم کوچک و بنیادی پنجاه پنجاه و اگر ریسک می پذیریم دو به یک دولتی به بنیادی در این شرایط جایز و رواست.

اما چرا ؟
چون سهام عدالت تازه سی درصد قابل فروش است و بقیه در عید غدیر و ۲۲ بهمن قابلیت فروش پیدا می کند. بعلاوه گرفتاری های روز افزون دولت ناشی از سبکسری رییس جمهور ایالات متحده و بعد در پیش بودن ۱۴۰۰ لذا باید مطمئن بود به احتمال قوی رویه رشد سهم دولتی متوقف نشود و هنوز برای دولت هزار باده ناخورده در رگ تاک هست. ارزشی صحبت نمی کنیم که خوب یا بد چه هست و تاکید دارم بورس دستوری در دراز مدت همه را مایوس خواهد ساخت و پشیمانی دارد اما منطق اقتصادی با حفظ احتیاط، شیفت متفکرانه و محتاطانه از سهام بنیادی به دولتی است.

چرا دارا یکم را ۲ میلیون خریدیم ۴ میلیون شد .چون دارایکم متشکل از سهم دولت در بانک تجارت (بقیه سهم‌های دارایکم هم با تجارت هم سرنوشتند) بود، لذا سهام بانک تجارت باید بالا می رفت تا بشود پول بیشتری از خریدار گرفت( سهام ارزان را گران و سپس فروختند ) دوباره باید بالاتر رود. چرا؟ تا ملت انگیزه داشته باشند دارا دوم را بخرند، یحتمل با شدت پایین نمی آید تا مردم دلسرد از خرید دارادوم و دارا سوم نشوند ( چون خیلی افراد هنوز دارایکم را به امید افزایش قیمت نگاه داشتند ). این منطق هم در دارا دوم هست و هم در دارا سوم و سهامداران باید هوشمندانه سبد دارا دوم و سوم و سهام عدالت را رصد نمایند .
این هیچ منطق بنیادی یا تکنیکال نداشته و نخواهد داشت. منطق آن خارج از ادبیات علمی بورس است.

البته از حیث احتیاط توصیه به حفظ منطقی سهام بنیادی تا چهل درصد پورتفوی می باشد.
سهامداری، ملاکی نیست. عرصه سود مرکب بردن است و الا جذابیتی نداشت.

مساله تحلیل هست‌ها با ارزشگذاری دو امر متفاوت است. در نهایت حوزه بورس و سهم داری، بدست آوردن سود است.
قطعا دوئل کنندگان با روند موفق هستند. با احتیاط و آگاهی و سرعت و تحرک در تشخیص و عمل موفقیم.
البته با منطق بورسی همه برنده خواهند بود و سرمایه اجتماعی حفظ خواهد شد و بورس کنترل شده و دستوری سرانجام به مایوسی بخش عظیمی خواهد انجامید که تبعات گسترده آن محتمل است.