Երբ իշխանությունների քայլերը հախուռն են ու անտրամաբանական
Կորոնավիրուսի դեմ պայքարն ավելի ցցուն դարձրեց, որ մեր իշխանությունների շատ քայլեր արվում են հախուռն, առանց տրամաբանական հաջորդականության ու ոչ միշտ են օգտակար: Այդ հախուռնության համատեքստում է երևի որոշվել, որ վարակվածներն ու կոնտակտավորները պետք է այսուհետ բուժվեն տանը: Լսել են երևի, որ աշխարհում կա նման փորձ, բայց չեն հասկացել, որ դա այսպես չեն անում:
Չեն հասկացել, որ այդ գործընթացը բախտի քմահաճույքին թողնել չի կարելի: Չեն հասկացել, որ կառավարել է պետք: Այս պահին մոտ 3000 վարակակիր և մոտ 8-9 հազար հաստատված կոնտակտավոր հյուրանոցներից և հիվանդանոցներից հանվեցին, ուղարկվեցին իրենց կացարաններում բուժվելու և մեկուսանալու, իսկ իրականում՝ վարակը անվերահսկելի տարածելու:
Ուղարկեցին տուն և նրանց հսկելու և բուժելու պատասխանատվությունը դրեցին պոլիկլինիկայի կամ ամբուլատորիայի բժշկի վրա, առանց հաշվի առնելու, որ այդ բուժանձնակազմը պատրաստ չէ նման ծավալի վարակված անձանց պատշաճ հսկողություն և բուժսպասարկում իրականացնելու: Նրանք չունեն հատկացված տրանսպորտ, չունեն բավարար քանակի անհատական պաշտպանության միջոցներ, լավ տեղեկացված չեն իրենց ֆունկցիոնալ պարտականությունների վերաբերյալ:
Նրանց չեն հատկացվել վարակված պացիենտներին առաջին բուժօգնություն հատկացնելու համար անհրաժեշտ դեղորայքի պաշար և պարագաներ, միչդեռ հյուրանոցներում նման դեղորայք տրամադրվում էր:
Պատկերացրեք, որ եթե տեղամասային բժիշկն իր տեղամասում ունի 10 վարակված և պետք է այցելի նրանց, ինչ ոդիսականի միջով պետք է նա անցնի. պետք է իր հետ վերցնի 10 կոմպլեկտ պաշտպանիչ հագուստ և 10 աղբի տոպրակ: Ոտքով կամ սեփական մեքենայով այդ բեռը շալակած գնա հիվանդի տուն, տան մուտքի առջև հանվի-հագնվի, հագուստը և մնացած 9 կոմպլեկտ հագուստն ու տոպրակները թողնի դրսում, մտնի տուն, ջերմաչափի, զննի, վիճակ գնահատի, երբեմն նաև թեստի նմուշառում անի: Հետո դուրս գա տնից, բակում, փողոցում կամ շքամուտքում կրկին հանվի-հագնվի, օգտագործած հագուստով աղբի տոպրակները հետև քարշ տալով գնա հաջորդ հիվանդի տուն: Եվ այդպես 10 անգամ: Ահա, սա է նախատեսել մեր առողջապահության նախարարությունը տեղամասային բժշկի համար: Իսկ հիմա տեսնենք թե ինչ է նախատեսել հիվանդ քաղաքացու համար: Նախ, նրան տուն ուղարկելով, բացարձակ հաշվի չեն առնվել նույն տան մեջ համատեղ ապրողների անվատանգությունը, առողջության իրավունքը: Դժվար է պատկերացնել, որ փոքր բնակարանում հնարավոր լինի այնպիսի մեկուսացում ապահովել, որ տան մնացած անդամները չվարակվեն: Անհասկանալի է նաև, թե վարակված և հսկողության տակ գտնվող անձն ինչպես պետք է սնունդ և դեղորայք հայթայթի: Կարգավորված չէ նաև հիվանդների կամ կոնտակտավորների թեստավորումը, ավելի ճիշտ կարգավորված է այնպես, որ ամեն ինչ արվի չթեստավորելու համար:
Պարզվում է, որ հիվանդը, ապացուցելու համար, որ իր վիճակը վատանում է և անհարծեշտ է թեստավորում, պետք է իր միջոցների հաշվին բժշկական զննություն անցնի, թոքերի ռենտգեն կամ տոմոգրաֆիա անցնի, ապացուցի որ արդեն թոքաբորբ ունի և նոր միայն սկսի խնդրել տեղամասային բժշկին, որ համոզի վերադասներին նրան թեստավորել և գուցե հոսպիտալացնել: Ստացվում է այնպես, որ վարակը ժամանակին ախտորոշելու ու բուժվելու պատասխանատվությունը թողել են հենց քաղաքացու վրա: Սա՞ է ձեր կազմակերպած պայքարը վարակի դեմ: Ա՞յս ճանապարհով եք ուզում հաղթել վարակին: Այսպես չեն կառավարում վարակը, այսպես միայն կործանվում են:
Արմեն Կարեյան